Don, 21 Nov 2024

  

Member of
Mundikat


Member of

AVONTUREN > EEN SLIMME MEID IS OP HAAR TOEKOMST VOORBEREID

In februari kwam Mirre bij ons wonen, een lilac tortie meisje van toen 14 weken oud. Ze was een lekker nieuwsgierig meisje en voor de duvel niet bang. Binnen vijf minuten was mijn jongste kater als was in haar pootjes. Enkele dagen later volgden er nog een paar en binnen twee weken was ze volledig ingeburgerd in de kattenbende.

Ik had vakantie toen ze kwam, het ideale moment om klussen te doen, die al enige tijd waren blijven liggen. Eén van die klussen was de pootjes onder 3 kasten vandaan halen en er een balkenframe voor in de plaats aanbrengen. Zand, pluizen, kattenharen en diverse speeltjes zouden zich dan niet meer op onbereikbare plekjes kunnen ophopen. Bovendien zou het onmogelijk zijn voor (toekomstige) kittens om onder de kast weg te kruipen.

Mijn moeder had aangeboden te helpen dus samen hebben we een kast leeg gemaakt, onder -van zeer dichtbij- toeziend oog van Mirre. Elke stapel spullen werd geïnspecteerd, elke lege plank onderzocht, elke lege lade bekeken.

Vervolgens de pootjes van de kast losgemaakt, hetgeen eenvoudig klinkt, maar met een kitten met haar neus er boven op, toch wel lastig is af en toe. Dan de balken (al op maat gezaagd en in de juiste kleur gebeitst) met elkaar verbonden. Met behulp van een boormachine en elektrische schroevendraaier eigenlijk een koud kunstje. Ook hier stond Mirre vooraan. Ik weet niet wie banger was. Mijn moeder voor die boormachine vlakbij haar vingers of ik met Mirre's snorharen en plots bewegende voetjes in de buurt. Mirre was zich van geen kwaad bewust, alleen verschrikkelijk nieuwgierig. Het geluid van de boormachine schrok haar niet af, ze vond het allemaal machtig interessant. Ook het inpakken van de kast werd onder haar leiding tot een goed einde gebracht.

De stofzuiger werd nog even gehanteerd om de rommeltjes op te zuigen. Eigenlijk al m'n katten gaan liever een blokje om als ik dat ding hanteer. Ze nemen de benen al als ze me ermee zien lopen en het ding nog niet eens aan staat. Mirre niet. Ze keek gewoon vanaf de bank toe. We hebben de klus alledrie goed doorstaan, moeder en ik lachend om Mirre's capriolen en Mirre luid knorrend.

In april was ik het geknaag op m'n pluchen beren door Djavi eindelijk helemaal beu. M'n meeste beren wonen in een open kast. Hoogste tijd dus om die van een deur met gaas te voorzien. Hout gekocht en op maat laten zagen. Rol gaas gezocht met gaatjes die zo klein waren dat er geen kattenpootjes doorheen gestoken konden worden. Thuis de vloer vrij gemaakt om alles in elkaar te zetten.

Mirre stond uiteraard weer paraat om me te vertellen waar ik moest boren en hoe ik de boel aan elkaar moest schroeven. Daarna wilde ik het gaas met een tacker op het hout bevestigen. Eerst alle katten gewaarschuwd dat het ging knallen. Alles wat zich nog in de kamer bevond, trok zich terug of vertrok naar boven. Mirre niet, die moest en zou erbij zijn.

Vervolgens met een "dan moet je het zelf maar weten" het gaas uitgerold en met de tacker vast geniet. Ze verblikte of verbloosde niet. Ze kwam zelfs dichterbij om alles goed te kunnen zien. Je kon de radertjes in haar hersens bijna hóren knarsen in een poging het hoe, wat, waarvoor en waarom te begrijpen.

Nog nooit heb ik zo'n verschrikkelijk nieuwsgierig poesje meegemaakt dat voor niets en niemand bang is. Nu ze zo'n 7 maanden oud is, denk ik dat daar binnen niet al te lange tijd toch een eind aan gaat komen. Mijn 11 jaar oude Quibus zal haar binnenkort als een "grote poes" gaan zien en zich niet meer inhouden als ze zich ergert. En als Quibus boos op je is, berg je dan maar. Ben benieuwd hoe Mirre dan reageert. Waarschijnlijk zal ze er niet erg van onder de indruk zijn. Dat is ze van mij ook niet en ik ben toch aanzienlijk groter dan Quibus.

Bevriende catteries

Alchymists

Brookside

Emibell

Niraja

Zebdaj

Member of
Nederlandse Burmezen Club


Member of
Ocicat Club
Holland