Hypokaleamie is een tekort aan kalium in het bloed waardoor spierzwakte ontstaat. Hoewel spierziekten vrij zelden bij katten voorkomen, zijn een aantal aangeboren katachtige myopathies beschreven in de loop van de laatste 20 jaar. Sommige zijn gemeld uitsluitend in specifieke rassen, met inbegrip van hypokalaemic myopathy van Burmese katten.

Bij katten wordt in de meeste gevallen van Hypokaleamie gedacht aan (chronisch-) nierfalen. Het wordt echter ook gezien bij jonge Burmese kittens van 2-6 maanden oud, waar een tijdelijke verhoging van de hoeveelheid kalium die de cellen ingaat, kan resulteren in spierzwakte.

De duidelijkste symptomen zijn algemene spierzwakte, ventroflexion (extreme zwakte) van de nek, stijf lopen, tegenzin om te bewegen, spierpijn, hoofdtrillingen, op de polsen lopen, neiging om door de enkels te zakken en te gaan zitten met de knieën naar buiten. De pupillen zijn vergroot en de klauwen zijn zichtbaar. De getroffen kat kan slechts een korte afstand lopen en kan niet van een sprong landen.

De kat lijkt normaal tot een aanval wordt veroorzaakt door factoren zoals opwinding, beweging, stress of koud water. Ernstige aangedane kittens kunnen instorten en sterven door ademhalingsverlamming.

Een grondig klinisch onderzoek omvat o.a. bloedanalyses (b.v. serumconcentratie van spierenzymen), elektrofysiologie waar beschikbaar (elektromyografie, de studies van de zenuwgeleiding), en bemonstering van spierbiopsieën voor histologische, histochemische en immunohistochemische evaluatie.


De diagnose wordt gesteld door het controleren van de concentratie van serumkalium (die laag zal zijn) en de concentratie van serum creatinase kinase (die hoog zal zijn wegens spierschade).

Hoewel de wijze van vererving niet is bewezen, wordt het veronderstelt om autosomaal recessief te zijn. Autosomaal betekent niet-geslachtsgebonden, recessief wil zeggen dat het van beide ouderdieren geërfd moet worden om ziek te worden.

Werkers uit de gezondheidszorg die regelmatig katachtige patiënten ontvangen, moeten een goede kennis van aangeboren katachtige myopathies en de eigenschappen daarvan hebben, om het ze mogelijk te maken een goede diagnose te stellen en een prognose gegeven.

Naast het bewaren of het herstellen van het welzijn van de patiënt, is het snel en efficiënt informeren en adviseren van de fokkers van centraal belang, om de herhaling van het probleem in specifieke foklijnen te verhinderen. Waar mogelijk, is de opsporing van gezonde dragers van deze genetische aandoening belangrijk om de genveranderingen uit foklijnen te elimineren.

Behandeling is mogelijk door het oraal geven van kalium supplementen.


Tot op heden is er nog geen test ontwikkeld waardoor drager dieren kunnen worden aangetoont. Pas als men op een ziek kitten stuit, kan men proberen te achterhalen uit welke lijn(-en) de drager komt. Men kan voor nu alleen alert blijven.

De Britse Burmese Cat Club vraagt haar leden om gevallen van Hypokaleamie te melden, zodat men kan proberen de verspreiding in kaart te brengen. Ook vragen ze om een kleine hoeveelheid bloed voor onderzoek door de Feline Genome Project dat wordt uitgevoerd door de Animal Health Trust met ondersteuning van de GCCF Cat Welfare Trust.
Voor meer informatie, kijk op: www.burmesecatclub.com onder het kopje Notices.

In het kort:
Hypokaleamia is niet een dodelijke ziekte, maar wel een ernstige. Er is sprake van een erfelijkheids factor. De ziekte is recessief, dus het kitten moet het van beide ouders krijgen. De ziekte kan behandeld worden met kalium gedurende de periode dat het kitten er last van heeft.

De eerste symptomen van de ziekte steken vaak de kop op rond de tijd dat het kitten is verhuisd naar de nieuwe eigenaar, maar kan zich ook enkele jaren later pas openbaren. Er wordt gedacht dat stress als factor meespeelt, waardoor de ziekte zich voordoet.

Er is inmiddels een DNA test beschikbaar gekomen. Voor informatie betreffende DNA-testen, kunt u terecht bij Langford Vets/laboratorium (www.langfordvets.co.uk).