|
 Na een voorspoedige zwangerschap – zoals mijn mens dat noemt – kwamen ze ter wereld. Ik was erg onrustig en ze zijn daardoor op verschillende plekken in de kamer geboren. Ze waren erg licht van gewicht, maar dat leek geen probleem. Ze haalden allemaal adem en kwamen ook bij me drinken. Totdat na ongeveer een week er eentje in ademnood kwam. Snel naar de dierenarts gebracht, maar dat heeft niet mogen baten. Een paar dagen later had weer eentje het moeilijk. Ook die ging naar de dierenarts en ook dat was tevergeefs. In de dagen erna zijn alle kruimels overleden. Mijn mens en ik waren intens verdrietig. We besloten een pauze te nemen om alles te laten bezinken en tot rust te komen. Alsof alles nog niet verdrietig genoeg was, kreeg Machi een baarmoederontsteking. Ze heeft weken lang 2x per dag spuitjes viezigheid moeten slikken en kreeg ook een paar prikken. Het leek allemaal één doffe ellende. De tijd verstreek en langzaam aan kregen we weer plezier in het leven. We zijn vervolgens samen in overleg gegaan. De vraag was hoe ik en Machi ons voelden. Ik kon daarop gerust antwoorden met: kiplekker en ook met Machi ging het prima. Uit beleefdheid vroegen we ons mens toen waarom ze dit van ons wilde weten. Na wat geschraap in de keel kwam er uit dat ze het eigenlijk best wel heel erg fijn zou vinden als er weer een keer kleintjes kwamen. Tegelijkertijd vond ze het ook heel spannend, zelfs een beetje eng. Want stel je voor…  Om een lang verhaal flink in te korten: ik ben wezen logeren bij dezelfde lieve vent als de vorige keer. We hebben het heel gezellig gehad en veel te snel naar onze zin kwam m’n mens me weer ophalen. Na een paar weken was ze in jubelstemming: ik had roze tepels. Dan moest ik wel zwanger zijn, toch? In de weken die volgden heeft ze me regelmatig op de weegschaal gezet, noteerde dan wat ze daarop zag en beloonde me met een glimlach en een aai of knuf. Geen idee waar ze dat voor nodig vond. Ik heb ten eerste een hekel aan dat koude ding en ten tweede moest je wel blind zijn om niet te zien dat m’n buik dikker en dikker werd.  Half januari was het dan zo ver. De weeën dienden zich aan. Ik probeerde een lekker plekje te vinden of een houding waarin ik er niet zoveel last van had. Helaas voldeed niet 1 mandje, stoel, bank of bed. De weeën werden sterker en halverwege de middag werd m’n eerst kind geboren. Nadat ik het had schoon gewassen en afgenaveld, mocht m’n mens er even naar kijken. Ze woog het, deed het een bandje om en gaf het weer terug. Ik had er geen tijd voor, want nummer twee was al onderweg. In rap tempo kwamen de anderen er ook achter aan. Na de zesde zei m’n mens dat ze het zo wel genoeg vond. Dat was ik volledig met haar eens, krulde me om m’n kindjes en ben gaan slapen.  Het is bij zes blozende dotjes gebleven. Vanaf de eerste dag groeiden ze als kool. Uiteraard zorgt mijn mens er voor dat het mij aan niets ontbreekt, dus kan de melkfabriek op volle toeren blijven draaien. Je ziet ze bijna groeien! Ze zijn nog jong hoor, ze moeten nog heel erg veel groeien en leren. Als m’n mens goed heeft gekeken zijn het 3 jongens en 3 meiden in de kleuren blauw(tortie) en lilac(tortie).  Ik ben geenszins vergeten dat m’n mens vorige keer m’n kindjes heeft weg gehaald. Dus als ze nu denkt dat ze zomaar even vlug een kind van me mee kan nemen, krijgt ze een pets op haar vingers. Dit zijn mijn ukkies en dat begrijpt ze wel degelijk. Ze stelt me dan ook onmiddellijk gerust en geeft m’n kind zo snel mogelijk weer terug. Mijn mens en ik zijn dolgelukkig. Samen genieten we met volle teugen van dit kleine spul. Zo schattig, zo mooi. Kopje van Gledi |
Nederlandse Burmezen Club  Member of Ocicat Club Holland  |
© 2006-2025 Cattery Nimble Nymph - Alle rechten voorbehouden