|
Zaterdag 9 juli 2005.
 Na veel strubbelingen en enige uren later dan gepland, komt Djavi alsnog aan. Hij is heel rustig en verkent de kamer, de vlonder en de tuin. Quibus ontloopt hem en als hij toch heel dicht in de buurt komt, blaast en gromt ze. Thia laat zich nauwelijks zien, maar bedient zich van hetzelfde arsenaal als Quibus. Yottum weet echt even niet wat hij moet. Hij houdt afstand en gromt wat. Alledrie blijven ze redelijk rustig. Robbyn reageert het hevigst. Hij bromt,gromt en jammert en houdt zoveel mogelijk afstand. Hij weigert 's avonds binnen te komen en als ik hem ga halen, worsteld hij om los te komen. Helaas jammert hij daarbij zo luid dat bij Quibus de stoppen doorslaan. Zij stort zich op Thia met alle gevolgen van dien. Dus Quibus opgepakt en in de gang gezet. Daarna Thia buiten opgezocht en in de kleine slaapkamer gezet. Vervolgens Robbyn onder de hosta vandaan geplukt en ook in de kleine kamer gezet. Dan Yottum van de tv-kast getild en ook naar de kleine kamer gebracht. Waar is Zohra? Die zit onder de eettafel verstopt, maar komt gelukkig meteen naar m'n uitgestoken hand toe. Ook zij gaat naar de kleine kamer. Djavi heeft toe zitten kijken en als ik een bak brokjes voor hem neerzet, gaat hij eindelijk eten. Drinken had hij al gedaan en de kattenbak had hij ook al gebruikt. Blij dat hij nu wil eten. Na een laatste aai, laat ik hem alleen. Robbyn jammert nog steeds en wil niet aangehaald worden. De anderen zijn gereserveerd, maar laten zich wel even aaien. Dan even kijken of Quibus is afgekoeld. Gelukkig is dat het geval, al is ze wat onrustig. Voorzichtig haar de kleine kamer ingelaten. Ze reageert niet of nauwelijks, het is dus echt weer in orde. Nu alle deuren tussen de slaapkamer, de badkamer, de wc en de gang open gezet. Voor het eerst in lange tijd ga ik alleen naar boven. De eerste die boven komt is Quibus. Ze komt een aaitje halen en gaat dan op het voeteneinde liggen. Na haar komt Yottum boven, hij loopt een rondje en zoekt z'n mandje op. Pas als ik het licht uitdoe, zie ik dat Zohra op haar eigen plekje is gaan liggen. Robbyn is nergens te bekennen. Zondag 10 juli 2005. Toch weer vroeg wakker,al meldt Zoortje zich pas rond 8 uur. Beneden wil ik eerst even alle katten begroeten, maar Rob is nog steeds onrustig. Ik wil niet dat er weer iets escaleert, dus ga ik eten halen. Rob glipt echter de woonkamer binnen en zodra hij Djavi ziet, begint hij weer te jammeren. Gelukkig gaat hij mee de keuken in en daar hou ik 'm even apart. Net als gisteren eten alleen Quibus en Yottum hun brokken. Van Thia ben ik gewend dat ze onder stress niet eet. Zohra verbaast me door haar weigering weer te eten. In de keuken eet Robbyn boven op de keukenkast al jammerend een paar brokjes. Gauw doe ik de keukendeur en het raam op de kleine kamer open. Meer ruimte en minder stress. Na m'n eigen ontbijt heb ik tijd voor Djavi. Ik pak hem op en zet 'm op m'n schoot. Kroelen en aaien vindt hij heerlijk en tot m'n verbazing krijg ik een paar stevige koppen van hem terug. Daarnaast knort hij heerlijk.  Halverwege de middag ligt Djavi te slapen en loop ik naar buiten om Robbyn op te zoeken. Hij komt al snel naar me toe en lijkt ons contact gemist te hebben, net als ik. Na een aarzelend begin kan ik hem even stevig kroelen.Opeens snuffelt hij aan m'n arm op de plek waar Djavi gelegen heeft. Meteen begint hij weer te jammeren. Ik laat een grassprietje spelen op die plek en gelukkig wil hij wel spelen. Het jammeren zakt af, maar verdwijnt niet helemaal. 's Avonds willen alleen de "oudjes" normaal eten en Thia eet (eindelijk) op de kast. Zohra is bereid om buiten een paar hapjes te nemen. Ik probeer Robbyn over te halen, maar ik "stink" teveel naar Djavi en hij weigert. Ook als ik het neerzet en wegloop, helaas. Als ik een uurtje later met wat brokjes in m'n hand naar buiten ga om te kijken of Robbyn wat wil eten, komt Quibus me achterna. Met haar zo dicht in de buurt hoeft Robbyn dus geen brokken. Plots komt Djavi aangerend. Meteen klinkt Rob's gejammer weer, maar dit keer loopt hij niet weg. Ik blijf tegen Quibus praten om te voorkomen da zij zich ermee gaat bemoeien. Gelukkig trekt ze zich terug en blijven de jongens alleen achter. Als Robbyn bij Djavi in de buurt blijft en hem zelfs af en toe een stukje volgt, prijs ik hem en ga naar binnen. Dit kunnen ze het beste samen oplossen. Djavi blijft de rest van de avond buiten, veelal in buurt van grote broer. Hoewel die er nog niet helemaal gerust op is, is hij niet aan het jammeren. Dat vind ik een hele voooruitgang. Als ik ze binnen roep voor de nacht, komt Robbyn uit zichzelf mee. Helaas ziet hij al snel daarna Djavi lopen en bromt/jammert wat. Snel stuur ik hem naar de kleine kamer. Quibus volgt uit zichzelf en Yottum zet ik er achter aan. Thia moet ik van de kast plukken en dan gaat zij daar ook heen. Dan is het zorg dat de deuren open gaan richting boven. Vijf katten in een klein kamertje is vragen om problemen. Alles gaat goed. Djavi krijgt een bak met brokken en een aai, dan trek ik me ook terug. Een paar keer klaagt hij aan de deur, maar al snel is hij stil. Als eerste komt Robbyn boven, een beetje schielijk, maar algauw zekerder van zichzelf. We kroelen weer ouderwets. Hij lijkt erg gekalmeerd, maar we zijn er nog niet. Maandag 11 juli 2005. Vanmorgen de kattenbende apart in de kleine kamer gevoerd. Ging redelijk. Deur geopend naar de woonkamer, alwaar Djavi klaar stond voor zijn portie aandacht. De anderen blazen of grommen een beetje en Rob jammert wat. De keukendeur en het raam weer geopend en de meute gaat weer naar buiten. Ik vind het opvallend hoe rustig Djavi is. De eerste dag had ik niet anders verwacht, maar ook gisteren en vandaag is hij zeer rustig. Hij gaat op onderzoek, probeert vliegen te vangen, verkent stukje bij beetje de tuin en is totaal niet onder de indruk van het gegrom en geblaas van de anderen. Wel is hij spraakzaam, vooral als hij me even kwijt is. Ook speelt hij heel voorzichtig met me. Dat wil zeggen dat hij zijn tanden en klauwen wel gebruikt, maar dat hij zich inspant om me er niet mee te bezeren. Wie 'm dat geleerd heeft weet ik niet, maar ik ben er dankbaar voor. Als ik vandaag de tuin inliep, kon ik iedereen aaien, ook Robbyn. Lekker kroelen mocht ook. Ruikt hij echter opeens Djavi's luchtje, dan jammert hij wat en neemt even afstand. Gelukkig kunnen we daarna weer verder. Zowel Quibus als Yottum hebben vandaag de kans waargenomen om Djavi goed te besnuffelen. Meestal volgt daar een grom of een blaas op, maar daar lijkt het bij te blijven. Vanmiddag zat ik met drie burren binnen één vierkante meter. Rob blaast, jammert wat en stapt opzij als Djavi te dicht bij komt. Verder doet hij niets. De sfeer lijkt langzaam wat te ontspannen. 's Avonds heeft iedereen op z'n eigen plek gegeten. Zelfs Robbyn, al had hij wat aanmoediging nodig. Ook Djavi heeft goed gegeten. Dat gekke beest eet me veel te weinig. Als ik 's morgens beneden kom, heeft hij het eten van de vorige avond nog niet op en blieft ook geen nieuwe brokjes. Tussen de middag haalt hij er ook zijn neus voor op. Zelfs gisteravond heeft hij nauwelijks gegeten. Nu dus gelukkig wel. Je maakt mij niet wijs dat hij nu al met 2 maaltijden per dag toe kan. 's Avonds in de tuin zie ik Djavi achter Robbyn aanzitten. Die vindt dat uiteraard niet leuk, maar hem echt ontlopen doet hij ook niet. Goed teken. Dinsdag 12 juli 2005. Vandaag besloten om vals te spelen. Bij het naar beneden gaan alle deuren in huis open gezet en eten gepakt. Zowaar eet ieder op z'n plek en ook Djavi eet lekker. Daarna de keukendeur en het raam dicht gelaten. Als ik Robbyn de kans geef, blijft hij Djavi ontlopen. Nu zijn de uitwijk mogelijkheden wat beperkter. Het jammeren hoor ik bijna niet meer, het is nu een gemengde jammer-grom en af en toe een blaas. Hoewel Robbyn afstand probeert te houden, is hij nu ook (eindelijk) nieuwgierig. Heel voorzichtig doet hij soms een stapje dichterbij en probeert te snuffelen. Djavi vindt het best. Hij springt soms naar Robbyn, die dan uiteraard blaast en de benen neemt. Even vlot is hij echter weer terug om te kijken. Ik denk dat het nu niet lang meer duurt voor ze echt toenadering zullen zoeken. Pas halverwege de middag doe ik de keukendeur weer open. Robbyn lag boven te tukken. We hebben even gekroeld, waarna ik hem heb overgehaald om mee naar beneden te komen. Hij wil geen lift op m'n schouders, maar komt wel achter me aan de trap af. Hij is blij dat hij naar buiten kan. Doordat Robbyn rustiger is geworden, merk ik dat ook Zohra rustiger reageert. Ze laat Djavi tot vrij dichtbij komen, voordat ze blaast. Bovendien klinkt het niet anders als: "laat me met rust jochie". Ik heb er nu alle vertrouwen in. Dat was afgelopen zaterdag wel anders. Ik had nooit gedacht dat mijn laconieke kater zo'n stennis zou maken. Een mens blijft zich verbazen. Woensdag 13 juli 2005. Vannacht zijn ze voor het eerst allemaal los geweest en dat heeft geen problemen opgeleverd. Halverwege de nacht vond Djavi z'n weg naar mij in bed. Robbyn kwam er toevallig (?) achter aan en heeft toen luidkeels aan iedereen verteld dat er een vreemde kerel in m'n (zijn) bed lag. Dat vond ik een beetje overdreven, maar kon er wel om lachen. Na het opstaan iedereen te eten gegeven en het lijkt er op dat iedereen ook weer normaal eet. Nadat de kattenbakken schoon zijn gemaakt, de katten voorzien van een snoepje en ze gemaand lief te zijn voor elkaar. Toen de deur uit gegaan, moet het tenslotte toch ééns proberen. Bij thuiskomst lag elke kat heerlijk te soezen en was nog helemaal heel. De poezen allemaal geprezen en de deur naar buiten open gezet. Voor het slapen gaan zie ik Djavi zijn eerste "wasbeurtje" in ontvangst nemen. Terwijl hij zit te drinken, besnuffelt Zohra hem en likt 'm een paar keer over z'n koppie. Onverstoorbaar als hij is, drinkt Djavi gewoon verder. B |
Nederlandse Burmezen Club  Member of Ocicat Club Holland  |
© 2006-2024 Cattery Nimble Nymph - Alle rechten voorbehouden