Dinsdag 2 juli 2002.
M'n mens een hartverzakking bezorgd. Ze was knopen aan het aanzetten. Dat vond ik erg interessant. Bovendien glimmen die dingen zo leuk, dus heb ik m'n tanden er maar eens in gezet. Bij het knauwen knapte er iets, ik spuugde het uit en wilde gewoon verder knauwen. M'n mens vond het maar vreemd en bekeek wat ik had uitgespuugd. Bleek een hoektand te zijn. M'n mens schoot meteen in de stress.
Ik moest onmiddellijk ophouden met spelen, op m'n rug gaan liggen en m'n gebit laten inspecteren. Nou dat zag ik dus niet zitten, er is niets met m'n gebit. M'n mens zette door en ze is sterker dan ik dus.... Ze kwam uiteindelijk tot de conclusie dat ik helemaal geen gebroken tand had, maar dat ik aan het wisselen ben. Ik wordt al een grote poes en krijg nu m'n grote tanden. Voor babytandjes word ik nu te oud.

Donderdag 4 juli 2002.
M'n mens vertelde me dat ik nog steeds actief en speels ben en op z'n tijd wild genoeg, maar ze hoeft niet meer zo vaak in te grijpen en me bijna niet meer weg te lokken. Ze denkt dat ik nu geleerd heb wat ik wel en niet mag, maar ze moest eens weten.... Ze is tenslotte uren niet thuis en wat ik dan allemaal uithaal, ziet ze niet. Toch ben ik het wel met haar eens. Je wordt niet zomaar een grote poes. Ik ben nu wat ouder en snap de dingen wat beter en heb inderdaad geleerd dat m'n mens bepaalde dingen niet wil hebben. Om te voorkomen dat ze kwaad op me wordt (wat maar zelden het geval is), pas ik nu wat beter op. Maar ik heb nog steeds streken, ben nog steeds ondeugend en nog lang geen bedaagde poes. Ze mag dus nog een poosje goed opletten.