Don, 21 Nov 2024

  

Member of
Mundikat


Member of

AVONTUREN

Op 24 november ontving ik een telefoontje, dat je eigenlijk nooit wilt ontvangen: mijn vader was getroffen door een hartinfarct, gereanimeerd en buiten bewustzijn – per ambulance – onderweg naar het ziekenhuis. Op zo'n moment staat je wereld stil, terwijl er tegelijkertijd van alles in hoog tempo gebeurt.

Na ruim een week, konden we voor het eerst opgelucht ademhalen. Hij was bij kennis, herkende onze gezichten en kende onze namen nog. Maar dat was pas het begin van een heel langdurig proces, dat nog steeds de nodige vraagtekens kent.

Begin december werd Phèdre wel erg aanhalig en ik, met mijn hoofd bij totaal andere zaken, had er een paar dagen voor nodig vóór dat ik eindelijk door had dat ze inmiddels krols geworden was. Tja, en dan? We hebben met elkaar over veel dingen gesproken en toen besloten dat ik Phèdre toch maar naar de kater zou brengen.

Dus is ze een poosje wezen logeren bij een heerlijke, lieve kater. Ze heeft wel even nodig gehad om wat vertrouwen in die bink te krijgen en nog een beetje meer tijd voordat ze zich liet dekken. Maar uiteindelijk is ze weer thuis gekomen en na 3 weken bleek ze prachtige roze tepeltjes te hebben. Ook de haartjes rondom de tepeltjes hadden zich al terug getrokken. Dat zag er veel belovend uit.

Tussen alle bedrijvigheid en zorg voor mijn ouders door hield ik m'n meisje zo goed mogelijk in de gaten. Ik had gedacht zo met 5-6 weken zwangerschap al een wat rondere buik te mogen zien, maar nee hoor. Behalve dat ze 1 ½ keer zoveel at als anders, was er niets aan haar te merken.

Ik bereidde me dus voor op een klein nest. Misschien maar 1 of 2 kittens en hopelijk niet zo groot dat het problemen zou opleveren bij de geboorte. Hoe verder haar zwangerschap vorderde, hoe vreemder ik het vond verlopen. Maar met het hoofd bij andere dingen, bleef ik er ook niet te lang bij stilstaan.

Pas tegen het einde van haar zwangerschap begon ik echt argwaan te krijgen. Normaal gesproken kun je aan het einde van een zwangerschap de kittens voelen bewegen in de buik. Aangezien Phèdre maar aan één kant een bolling vertoonde, probeerde ik aan die kant iets te voelen. De ene keer dacht ik inderdaad het lichte trappelen van een kitten te voelen. De andere keer wist ik het nog niet zo net.



Dus toen toch maar een afspraak gemaakt met de dierenarts. Die heeft vingers die getraind zijn om te voelen. Weet bovendien wat hij voelt. Hij had er niet lang voor nodig. Phèdre's buik was leeg. Ze was dus helemaal niet zwanger, maar schijnzwanger.

Ik wist niet of ik teleurgesteld of opgelucht moest zijn. 't Was wel even een rare gewaarwording.
Misschien is het – gezien de situatie thuis – wel even goed dat er nog geen kittens komen. Kan ik me met een gerust hart op de zorg voor m'n ouders richten.

Aan de andere kant had de komst van kittens me ook een hoop plezier en afleiding bezorgd. En een nieuwe blik op de toekomst. Soms heeft een mens dat ook hard nodig. We zullen dus rustig afwachten tot Phèdre weer krols wordt en haar dan terug naar haar lieve kater brengen.

Bevriende catteries

Alchymists

Brookside

Emibell

Niraja

Zebdaj

Member of
Nederlandse Burmezen Club


Member of
Ocicat Club
Holland