Zoals reeds eerder verteld, zijn op 27 december 2013 de eerste kittens van Lani geboren. Uiteindelijk zijn er twee in leven gebleven. Het was een feest om hun ontwikkeling gade te slaan en te beleven. En zo heel anders dan de nestjes die ik van mijn Burmezen gewend ben. Niet alleen omdat ze een ander jasje aan hebben, maar ook vanwege hun bouw en karakter. Natuurlijk is dat logisch. Twee verschillende rassen ontwikkelen zich ieder op hun eigen manier.

Lani was een ontspannen en rustige moeder. Haar kroost werd goed verzorgd en goed in de gaten gehouden. Iedereen mocht op visite komen, als ze zich maar geen gekke ideeën in het hoofd haalden. Zo kwam Lani's adoptie moeder (een Burmees van 9 jaar) telkens even langs om te kijken of er nog iets warm gehouden of gewassen moest worden. Anderen staken alleen even hun kopje door de deur om te kijken en gedag te zeggen, alvorens weer door te lopen.

Al mijn nesten heb ik namen gegeven uit telkens een ander land. Met dit nest was ik bij de G aan gekomen en had Italiaanse namen gezocht. De grootste knul, waarvan ik eerst dacht dat hij blauw was, bleek toch zwart te zijn. Hij kreeg de naam Gaspare. Dat betekent penningmeester of schatbewaarder. Hij zorgde er wel voor dat mama's melk in zijn maagje verdween, al moest hij er de gekste capriolen voor uithalen. Zijn broertje (ook zwart) kreeg de naam Giosue en dat betekent God redt, God is zaligheid. Bovendien was het een knipoog naar zijn opa, die Joshua heet. Giosue is de Italiaanse versie van die naam.

De twee kleine mannen groeiden voorspoedig op. Ze groeiden als kool en begonnen de wereld om hen heem te verkennen. Stukje bij beetje kregen ze meer ruimte in de woonkamer, tot ze over de afscheiding heen kwamen. Daarna haalde ik de afscheiding weg en konden ze door de hele woonkamer crossen. Ze klommen, sprongen, renden en speelden zo fanatiek, ze leken wel onuitputtelijk. Maar ook zulke energieke kinderen moeten af en toe even bijkomen en zochten dan een plekje op waar ze lekker konden slapen. Dat gaf hun moeder, de rest van de kattenbende en mij weer even een aangename adempauze.

Ze werden groter en ouder en er bleek verbazingwekkend weinig belangstelling te zijn van kopers. Daar zal de economische crisis zeker een rol in hebben gespeeld. Ze zaten mij echter niet in de weg en ik genoot van ze met volle teugen. Ze brachten heel wat leven in de brouwerij, zonder dat ze dingen vernielden of de andere katten lastig vielen. Natuurlijk gingen ze wel eens een beetje te ver, maar met een tik van een pootje of een snauw werd dat snel gecorrigeerd.

Over belangstelling hadden we niet te klagen, want iedereen die ze zag vond ze prachtig. Maar kijken en knuffelen (als ze daar tenminste tijd voor hadden) was iets anders dan kopen. Een dame belde me omdat ze gezelschap zocht voor haar actieve kat. Dit bleek een huiskat van 5-6 jaar te zijn en dat actieve was niet meer dan 15-20 minuten spelen. Toen ik haar vertelde dat de kittens 2-3 uur aaneengesloten speelden, een tukkie deden en dan weer opnieuw begonnen, schrok ze toch een beetje. Na nog een paar van deze “horror”verhalen van mijn kant en enig nadenken besloot ze gelukkig dat ze dan beter en andere kat kon zoeken. Daar was ik het helemaal mee eens.

Een meneer belde op omdat hij gezelschap zocht voor zijn jonge Blauwe Rus poes. Hij wilde niet fokken, maar zag een nestje met die twee toch wel zitten. Volgens mij hebben we het dan toch echt over fokken en geen haar op mijn hoofd die er aan dacht hier aan mee te werken. Mijn jongens bleven dus gewoon bij ons thuis.

Sterker nog, ik besloot ze mee te nemen naar een show. Eens kijken of een keurmeester er hetzelfde over dacht als ik. Ik heb van begin af aan een voorkeur gehad voor Giosue. Hij heeft een wat ronder kopje dan zijn broer en een wat warmer gekleurd vachtje met grotere spots. Qua karakter zat er nauwelijks verschil in. Maar Gaspare had weer een wat betere oorstand.

De keurmeester was het in grote lijnen met mij eens. Al bleek de oorstand van Giosue verbeterd te zijn. Hij kreeg een EX1 en won Best in variëteit. Hij werd zelfs genomineerd voor BIS, al verloor hij dat uiteindelijk van een Brits Korthaar. Ik geloof niet dat ik hoef te vertellen hoe trots ik op m'n knullen was. Ja, op allebei! Want Gaspare won de harten van het publiek door gezellig met hen te kletsen en te spelen.

Uiteindelijk hebben ze – slechts anderhalve week na elkaar – een permanent thuis gevonden. Gaspare in een gezin met tienerkinderen, een Bengaal en een Jack Russel. Giosue in een kattenhotel als gastheer. Beide hebben een plek gevonden die ze voldoende activiteiten biedt en waar ze helemaal gelukkig zijn.