|
Wachten duurt altijd lang. Mirre was al 10 maanden en nog steeds niet krols geworden. Zat er iets in het "Gestelse" water? Was ze niet zo vlot? Ik moest nog maar even geduld hebben. Dus Mirre werd 11 maanden en toen een jaar en nog steeds gebeurde er niets. In november logeerde mijn moeder hier en die vertelde op een dag dat Mirre zo lekker kroelde, ze lustte er wel pap van! Dat was voor mij niks nieuws, zo kende ik haar al heel lang. Maar dat kroelerige werd meer en ze werd ook vocaler. Ze begon ook weer slecht te eten. En toen.... begon er bij mij een lampje te branden. Mirre was eindelijk krols! Niet buitensporig brullend , maar het was onmiskenbaar. Ze plakte zo ongeveer aan je hand als je haar even aanhaalde. Ze stond in de kamer of op de gang te roepen en was erg onrustig.
 Omdat beide heren gecastreerd zijn, werd Mirre daarna gewoon nog een keer krols. Alleen zat er nu maar twee weken tussen. Voor alle zekerheid toch even met de fokker gebeld. Die was het met me eens dat om de twee weken krols worden, wel een beetje teveel was. Ze opperde de pil. Daar had ik ook al aan gedacht, maar zo'n lijfje moet toch alles reguleren. Dus wilde ik nog één keer afwachten. Misschien zou er dan wat langer tussen zitten. Nou, dat had ik gedacht! Twee weken later werd ze al weer krols. Ze werd veel vocaler, maar gelukkig niet echt luider. De heren hadden de taken maar samen verdeeld en ondernamen om beurten een poging om haar tevreden te stellen. Dat lukte uiteraard niet en soms gaf dat aanleiding tot nòg meer frustratie en nòg meer gebrul van Mirre's kant. Nou leefde ik erg met haar mee, maar nodeloos brullen, daar zag ik het nut niet van in. Ik riep dus nog wel eens: "Ja Mir, zo kan die wel weer!" Daar had ze geen boodschap aan en blijkbaar was dat ook weer reden tot frustratie. Mirre liep dan naar de gang of naar boven en brulde dáár. Ze kwam dan na verloop van tijd weer binnen met een tevreden snoetje. Het luchtte blijkbaar toch wel op. Eerst dacht ik dat het toeval was, dat ze de kamer uitging om te brullen. Maar na een paar keer viel het me op dat ze het meestal deed als reactie op mijn "mopperen". Na mijn gemopper kon ze me beledigd aankijken om daarna naar de gang te verdwijnen en daar haar frustraties er uit te brullen. Vervolgens kwam ze dan weer opgelucht binnen om de jongens het hoofd op hol te brengen. Robbyn heeft het vaak genoeg van Djavi kunnen afkijken, dus na enige tijd en wat oefenen had ook hij stap drie onder de knie. Ik heb me niet meer gek laten maken en ben in januari meteen naar mijn dierenarts gestapt. De jongens waren bekaf en Mirre werd steeds magerder. De hoogste tijd dus voor de pil. Elke drie weken kreeg ze een tabletje en daarmee keerde de rust weer terug. Het verloren gewicht mocht ze er weer bij eten en dat is haar aardig gelukt. Omdat ik haar nog wat aan de kleine kant vond, wilde ik haar niet laten dekken vóór ze anderhalf was. Dan kon ze in tussentijd nog een beetje groeien. Tot mijn stomme verbazing kreeg ik op de show in Utrecht van verschillende fokkers te horen dat ze helemaal niet zo klein was. Zelfs de keurmeester meldde in haar rapport dat ze mooi uitgegroeide poes was. Mijn vergelijkingsmateriaal bleek nogal groot. Natuurlijk kon ik haar niet vergelijken met de jongens. Maar Zohra is een meisje en blijkbaar een zeer stevige bovendien. In april mag ze naar de kater, dus het is zaak op tijd te stoppen met de pil. Eerst mag ze twee keer krols worden en daarna mag ze gedekt worden. En nu maar hopen dat het allemaal lukt. 't Wordt spannend, maar ik geloof dat we er klaar voor zijn. |
Nederlandse Burmezen Club  Member of Ocicat Club Holland  |
