|
Fokker zijn is niet altijd gemakkelijk. Soms zit je in een situatie waarvan je je afvraagt: waar moet dat heen? Gelukkig kun je met vragen altijd bij bevriende fokkers en de dierenarts terecht. Maar beslissing nemen moet je zelf doen. Niet altijd gemakkelijk, maar dat hoort er wel bij.
 Op 20 juni 2012 werd Phèdre opnieuw moeder. De eerste twee kittens en de laatste werden in stuit geboren, de andere drie normaal. Hoewel een kitten in stuit er wat moeilijker uitkomt, heeft Phèdre het er prima afgebracht. Nadat ze het laatste kitten droog en schoon had gewassen, krulde zich om haar kroost en is lekker gaan slapen. De eerste dagen vond ze het lastig om de kittens en zichzelf goed schoon te houden. Gelukkig waren er voldoende helpende tongen en handen aanwezig. En de wasmachine stond ook paraat. Verder zorgde ze uitmuntend voor de kinders, die dan ook dik en tevreden bij haar lagen. Na 8 dagen stopte één van de kittens met groeien. Kwam dan met moeite een paar gram aan en stopte vervolgens opnieuw. Ze werd zichtbaar magerder. Hoogste tijd om bij te flessen. Het kitten had daar even wat moeite mee, maar al gauw slokte ze de melk naar binnen. Ze was levendig, alert en actief. Maar groeien deed ze niet of nauwelijks. Je vraagt je af hoe zoiets kan. Een mogelijkheid was geweest dat haar ribbenkast niet goed van vorm was, waardoor o.a. ademhalen erg moeilijk is. Beter bekend onder de naam Flat Chest. Daar was echter geen sprake van, haar ribbenkast was prima van vorm. Vervolgens dacht ik aan een hartkwaal. De dierenarts kon echter niets constateren. Een hele opluchting, maar wat was het dan? Zou er in de darmen iets niet goed zitten? Voor het geval er ergens een infectie zat, kreeg ze een antibioticum kuur mee. Vijf dagen lang een smerig spulletje doorslikken was geen pretje. Helaas bracht de kuur geen verbetering. In totaal is haar gewicht in 14 dagen tijd met slechts 28 gram toegenomen. Ter vergelijking: de andere kittens kwam in die tijd gemiddeld 180 gram aan. Het was dat ze echt heel levendig en actief was, want ik heb me meermalen afgevraagd of het wel verstandig was om door te gaan met bijvoeden. Hield ik haar niet tegen wil en dank in leven? Zij wilde echter zó graag, dus hebben we beiden doorgezet.  Ze deed in niets onder voor haar zus en broertjes. Ze mocht dan klein en mager zijn, maar zij was de eerste die uit de kist kwam geklommen. De eerste die op de kattenbak ging zitten. En de eerste die aan vast voedsel begon. Ze was ongelofelijk vastberaden in wat ze wilde en deed. En volgens mij is dat de enige reden dat ze het redde. Na die 14 dagen begon ze gelukkig aan te komen op een normale manier. Leed geleden, dacht ik. Een paar weken later hadden een paar kittens last van diarree. Een paar dagen groeiden die wat minder, hadden te dunne ontlasting, maar kwamen daar op eigen kracht weer overheen. Zij niet. Ze had nauwelijks weerstand en natuurlijk geen reserves. Ze kreeg het zwaar te verduren. Zo zwaar zelfs, dat ze als een zielig vogeltje in de mand ging liggen en niets meer deed. Ze lag alleen maar zielig te zijn. M'n hart brak zowat.  In het weekeinde (waarom gebeurt zoiets toch nooit gewoon door de weeks?), 's avonds na m'n werk, naar de dierenarts geracet. Ze was verschrikkelijk uitgedroogd en heel flink afgevallen. 't Was echt kantje boord. Ze kreeg nu druppeltjes mee tegen micro-organismen. Heel vies natuurlijk. Met moeite at ze 3 hapjes vis. Ze wilde wel bij mama drinken, maar die had even geen tijd. Ik heb toen wat kittenmelk klaargemaakt. Ze wist niet hoe snel ze dat naar binnen moest werken. Ik had een ruime portie gemaakt voor zo'n 2 keer voeden. Maar ze had zo'n dorst/honger dat ze alles in één keer naar binnen werkte en eigenlijk nog wel meer had gewild. Maar haar buikje stond strak en rond. Ze moest het er (voor nu) even mee doen. Een paar uur later heeft ze een portie kittenmelk met vis opgeslobberd. Weer een paar uur later at ze weer normaal mee met de anderen. Het leed was nu echt geleden. Haar ontlasting werd weer normaal. Ze at en dronk en speelde weer. Dat was zo'n opluchting!! Ik was (en ben nog steeds) verschrikkelijk trots op haar.  Ze is nu ruim 10 weken oud en ontwikkeld zich prima. Haar gewicht is nog steeds wat lager dan de anderen, maar het verschil wordt langzaam kleiner. En wat maakt het uit dat ze wat kleiner is? Haar wil en persoonlijkheid zijn groot genoeg!! |
Nederlandse Burmezen Club  Member of Ocicat Club Holland  |
© 2006-2024 Cattery Nimble Nymph - Alle rechten voorbehouden