|
“Als een mens te lang stress ervaart of als deze te intens is, heeft dit nadelige gevolgen voor lichaam en geest. Klachten die daarbij kunnen optreden zijn: jachtige gevoelens, hoofdpijn, spierpijn en slaapproblemen. Te veel stress kan ook verantwoordelijk zijn voor nervositeit, overspannenheid, depressie en angststoornissen.”
 Al in 2007 begon Robbyn de eerste tekenen te vertonen van stress. Simpelweg om dat er een nestje kittens was geboren. Ook nadat die allemaal – op eentje na – waren uitgevlogen, bleef hij hier last van houden. De ene keer trok hij zich terug, de ander keer plaste of sproeide hij ergens in huis. Het heeft best een tijdje geduurd voor ik doorhad wat er aan de hand was. Maar wat te doen? Boos worden als ik hem op “wildplassen of sproeien” betrapte? Of het juist volledig negeren en gewoon schoon maken? Extra aandacht geven of 'm met rust laten? Ik heb van alles geprobeerd en in één van de ergste fases zelfs een licht kalmeringsmiddel gegeven. Dat leek een poosje te helpen, maar was geen oplossing voor de lange termijn. Uiteindelijk restte mij nog één conclusie: Robbyn was niet gelukkig in mijn huishouden! Dat was best even heftig om te realiseren en het enige dat ik daar op kon bedenken was een nieuwe plek voor hem zoeken. Een hele stap, die zeker niet lichtzinnig werd genomen. Na enige tijd joeg hij mijn jongste kater Bryn de stuipen op het lijf en sloeg hem in elkaar wanneer hij maar kon. Menige nacht ben ik m'n bed uitgevlogen om die twee uit elkaar te halen. Boos worden, ze uit elkaar halen en apart zetten, de waterspuit en wederom het kalmeringsmiddel.... Ze brachten geen bevredigende oplossing. Van al dat gedoe werd ook Zohra gestrest. Alleen uitte zij dat door haar buik kaal te wassen. Ze deed er niemand kwaad mee en kon er rustig oud mee worden. Maar het was duidelijk een teken van stress en dus niet goed.  Zohra en Robbyn schelen niet zoveel in leeftijd en hebben samen altijd een goede band gehad. Ze waren en zijn nog steeds bijzonder verknocht aan elkaar. Dus ben ik op zoek gegaan naar een plek waar zowel Zohra als Robbyn samen oud mochten worden. Een plek waar ze in alle rust de rest van hun leven mochten doorbrengen. En dat bleek verre van eenvoudig. Voor de één waren de katten te oud, de ander vond het bezwaarlijk om ze beide te nemen. Weer een ander wilde wel, maar kon eigenlijk maar één van hen een plek bieden en wilde ze niet uit elkaar halen. Uiteraard was het plassen en sproeien voor de meesten ook een probleem. En om nou te zeggen dat er zoveel mensen zijn die een “herplaatser” een plekje willen bieden.... Helaas liggen ze niet voor het oprapen. Er ging dan ook de nodige tijd voorbij. Tot er dit voorjaar zich een echtpaar meldde die ze beide dolgraag wilden hebben. Zelfs zonder ze gezien te hebben, waren ze al “verkocht”. Natuurlijk zijn ze kennis komen maken. Hebben ze aangehoord wat ik ze te vertellen had. Hebben ze vragen gesteld. Ik dacht nog bij mezelf: dit kan niet, het is té mooi om waar te zijn. Ze hadden zelfs al een transportkooi achter in de auto gezet om ze meteen mee te nemen. Maar dat was me een beetje te veel en te snel. Ze zijn eerst nog even meegaan naar de dierenarts voor een check-up en een gezondheidsverklaring. Voor Robbyn heb ik toch wat kalmeringscapsules meegenomen, om de overgang voor hem wat makkelijker te maken. En zo gingen we 2 weken later dan samen op reis....voor de laatste keer. De auto zat goed volgepakt: m'n twee lieve schatten ieder in een transportkrat, twee zakken voer en een zak grit. Uiteraard ook een hele papierwinkel, een CD met foto's, wat speeltjes.....en een mens met heel dubbele gevoelens. De aankomst in hun nieuwe huis verliep heel vlot. Binnen een uur was Zohra al druk aan het onderzoeken, liet zich aanhalen en oppakken. Na een poosje vond Robbyn ook voldoende moed om te komen kijken waar hij was beland. Eerst nog erg onzeker, maar al vlot achter Zohra aan. Dat was zo heerlijk om te zien! Er is nog veel informatie gevraagd en gegeven, afspraken gemaakt en toen werd het toch echt tijd voor afscheid. Ik heb ze beide stevig geknuffeld, ze het beste gewenst en geprobeerd niet te veel tranen te vergieten. M'n hoofd wist dan wel dat dit het beste was wat ik voor hen kon doen, maar m'n gevoelens waren nog niet zo ver. De terugreis in een lege auto was heel onwerkelijk. Ook thuiskomen was vreemd. Het leek er zo leeg, hoewel er nog 8 rondliepen. Zo blij, zo vreemd, beetje verdrietig, toch tevreden. En na een weekje kwamen er lovende woorden van de nieuwe eigenaren. Wat waren ze lief!! Ze deden echt alles samen: eten, wassen, slapen, op onderzoek uitgaan. Beide deden alles keurig op de bak, aten en dronken, speelden, knuffelden. Zohra ietsje meer en makkelijker dan Robbyn, maar dat was slechts een kwestie van tijd. De mensen hadden het gevoel dat ze een lot uit de loterij hadden gewonnen. Of eigenlijk twéé.  Soms is er dus iets te doen aan stress. Niet altijd het meest voor de hand liggende. Ook niet altijd het meest prettige. Maar in dit geval overheerst de vreugde en tevredenheid aan alle kanten. Extra prettige bijkomstigheid is de huidige situatie met Bryn. Door alle stress was hij gaan sproeien waar Robbyn sproeide. Bovendien had hij z'n beide achterpoten aan de binnenkant helemaal kaal gelikt, alsmede een plek achter één van z'n schouders. Inmiddels groeit daar weer haar. En sproeien heeft hij niet meer gedaan sinds de dag dat Zohra en Robbyn verhuisden. Petje af voor die knul!! |
Nederlandse Burmezen Club  Member of Ocicat Club Holland  |
© 2006-2024 Cattery Nimble Nymph - Alle rechten voorbehouden