|
Na een paar nachten op een veel te zacht matras en een stretcher was ik hard toe aan een nacht in m’n eigen bed. Maar ja, zolang Aami nog niet was bevallen, wilde ik het niet riskeren om haar alleen te laten. De meisjes vonden het wel gezellig hoor, dat ik bij ze sliep. Al bracht Aami veel tijd door in de geboortekist, die al een ruime week in de kamer stond. Ze had daar ook graag het gezelschap van Sylva, dus die kwam ze regelmatig opzoeken. Ter aansporing beet ze zich dan vast in Sylva’s nek en trok zachtjes. Sylva liet het zich welgevallen, maar gaf zelden toe.
 In de praktijkruimte zorgde de dierenarts ervoor dat in een mum het kitten uit de tweede blaas werd geboren. Daarna werkte ze de eerste blaas eruit. Die bleek gevuld met een wat donkere, troebele vloeistof. Mogelijk het restant van een spontane abortus. Toen de dierenarts zag dat moeder en kind het goed maakten, mochten we eigenlijk wel weer naar huis. Maar toen we op het punt stonden dat te doen, diende het volgende kitten zich aan… in stuit. We mochten plaatsnemen bij de operatietafel. Als Aami het zelf af kon, prima. Als we hulp nodig hadden, hoefden we maar te kikken. Het werd kikken. Het duurde best lang en het kitten leek vast te zitten. De dierenarts constateerde dat het kitten met de ellebogen wijduit lag en daardoor niet verder kon. Ze wist de pootjes er één voor één uit te krijgen…. daarna het hoofdje… maar het ademde niet. Opwrijven lukte niet, het had waarschijnlijk te lang klem gezeten. Binnen 10 minuten kwam er weer een kitten. Wéér in stuit. Wéér met de ellebogen wijduit. De dierenarts greep vlug in, haalde de pootjes los, trok het kleintje er uit en wreef het flink op. We zaten er zo gespannen als een veer bij… tot de eerste adem teug… en een tweede… en ja hoor… alles kwam op gang en we slaakten gezamenlijk een diepe zucht van opluchting.  We voelden nog één kitten en hoewel Aami totaal geen aanstalten maakte, bleven we toch maar wachten. Stel je voor dat die ook zo moeizaam ter wereld bliefde te komen. En zo hebben we toch ruim 3 uur bij de dierenarts doorgebracht. Gelukkig bracht de assistente koffie en thee. En voor Aami en de kleintjes bracht ze een warmtelamp. Tegen 18.30 uur (de praktijk sluit om 18.00 uur) was er nog geen teken van nieuwe weeën ondanks injecties om ze op gang te helpen. Hoewel de dierenarts geen avond-/nachtdienst had, mochten we toch altijd bellen als het nodig was. En met die ondersteuning gingen we maar naar huis. Sylva vond het maar niks…. Haar pleegzus die plots de deur uit was gegaan en urenlang was verdwenen om vervolgens thuis te komen met een verschrikkelijk smerige lucht in haar vacht en…. en… wat was dat? Een paar wriemelende, piepende, stinkende….???? Sylva blies van nijdigheid, onzekerheid en een beetje angst en maakte dat ze wegkwam. Aami was te moe om zich er druk om te maken. Ze nestelde zich om haar twee kinderen die ik in de kist had gelegd op een plaidje bovenop een warmteplaat.  Ook die nacht bleef ik beneden slapen. Nou ja… slapen. Je ligt toch steeds met een half oog open en een luisterend oor. Maar al wat er gebeurde… er volgden geen weeën, geen geboorte, dus geen kitten. Aami was volledig content maar haar twee koters, maar aan het eind van de morgen wilde ik toch wat zekerheid. Dus telefonisch contact gezocht met de dierenarts. We konden eigenlijk meteen komen, maar als er een keizersnede nodig was, kon dat pas aan het eind van de middag. Omdat ik geen zin had om twee keer met de kersverse moeder op en neer te rijden, besloten we dat ook het onderzoek aan het eind van de middag kon. Indien nodig, kon dan alles achter elkaar plaatsvinden. Nog geen half uur erna ging de telefoon: de assistente van de dierenarts. Of we met een klein half uurtje ook konden, want een tweede dierenarts was aanwezig en kon zo nodig verder helpen. Dus pakten we moeder en kinderen warm in en reden naar de praktijk. Ter plaatse werd moeder goed betast en onderzocht, maar er werd niets gevoeld. Conclusie: wat wij de dag ervoor gevoeld hadden, was waarschijnlijk de harde baarmoederhoorn. Er zat echt geen kitten meer in. Pas toen er een piepje klonk, ontdekten ze ook de aanwezigheid van de kleintjes. Ze werden bewonderd, bekeken en even snel onderzocht. Allemaal waren ze prima in orde. We pakten het hele span weer warm in en togen gerustgesteld weer naar huis.  Het duurde een paar dagen voordat Sylva haar angst overwon en weer samen met Aami op schoot of in een mandje lag. Nog een paar dagen later onderzocht ze heel voorzichtig vanuit de deuropening de geuren van de kittens in de kist. En weer een paar dagen verder was ze deel van het gezin. Ze waste mee, ze warmde mee, ze paste op en snelde toe als er eentje wat steviger piepte. |
Nederlandse Burmezen Club  Member of Ocicat Club Holland  |
© 2006-2024 Cattery Nimble Nymph - Alle rechten voorbehouden