|
Mag ik mij even voorstellen?
 Dat is een IJslandse naam en betekent blijdschap/vreugde. Die gekke letter in mijn naam kennen ze in het alfabet hier niet, dus wordt daar gewoon een D tegen gezegd: Gledi. Enfin, ik ben een blauwe Burmese poes van bijna 4 jaar oud. Toen ik nog een kleine meid was, is mijn mens naar Zweden gevlogen om me op te halen. Dat wist ik op dat moment natuurlijk niet, dus vermaakte ik mij kostelijk met mijn zusje in het huis waar ik op dat moment woonde. Toen we moe werden van het spelen, hebben we een lekker rustig en knus plekje opgezocht om te slapen. Dat heeft (heb ik me laten vertellen) voor de nodige commotie gezorgd. Het zat namelijk zo:  Terwijl mijn mens in het vliegtuig zat, moest ik me op tijd melden voor mijn taxi naar het vliegveld. Alleen waren ze dat vergeten tegen me te vertellen. Of ik ben het gewoon vergeten, dat kan natuurlijk ook. Dus toen de taxi klaar stond, was ik nergens te bekennen en is men mij gaan zoeken. Geloof me, ik heb de verhalen talloze keren moeten aanhoren, dus ik kan ze u vertellen alsof ik er zelf ben bij geweest. Men heeft uren lang met 3-4 personen het hele huis doorzocht. Nou moet ik er eerlijkheidshalve wel even bij vertellen dat mijn personeel net was verhuisd en nog niet alles was uitgepakt. Misschien helpt dat bij de beeldvorming voor u. Men zocht in alle ruimtes, elke etage, maar vinden konden ze me niet. Met het verstrijken van de tijd sloeg de paniek toch enigszins toe. Afspraak is afspraak en vliegtuigen blijken niet te wachten op Burmese meisjes. Nadat mijn mens op het vliegveld was geland, vond zij op haar telefoon een stroom aan berichtjes. Na het doorlezen daarvan, was het verhaal haar niet helemaal duidelijk, maar ze begreep wel dat er iets mis was. Ze besloot maar even te bellen. Toen was het verhaal al snel duidelijk. Ik was foetsie, nergens te vinden en men had nog maar beperkt de tijd om met mij in de taxi te stappen vóór dat mijn mens weer terug vloog. Gelukkig kenden mijn mens en personeel elkaar al langer en raakt mijn mens niet zo snel in paniek. Zij zou gaan lunchen en mijn personeel zou met een paar anderen flink door zoeken. De tijd verstreek, de lunch was lekker, maar ik werd niet gevonden. Mijn personeel snapte er niets meer van. Ze hadden toch elke kamer, elke doos en elke verdieping al gecontroleerd? Waar kon ik dan in vredesnaam zijn? En de klok tikte maar door… De tijd brak aan dat mijn mens weer naar het vliegtuig terug moest. Aan de balie heeft ze het verhaal van mijn vermissing verteld en gevraagd of ze nog even mocht wachten voor het geval dàt. Ook voor mijn mens werd geen uitzondering gemaakt. Tijd is tijd en weg is weg. Ze moest dus verder en terug naar huis… zonder mij. Vlak vóór ze in het vliegtuig stapte, kreeg ze een foto toegestuurd: ze hadden me eindelijk gevonden. In een doos die ze al een paar keer verplaatst hadden om te kijken of ik er achter of onder lag, bleek een gat te zitten. Daar was ik door naar binnen gekropen. Ik heb er heerlijk rustig liggen slapen. Iedereen was opgelucht dat ik weer gevonden was. Ook m’n mens, al moest ze wel zonder mij naar huis. Een week later heeft mijn personeel haar koffer gepakt, me opgesloten in de keuken en een taxi gebeld. Samen zijn we per vliegtuig naar m’n mens gevlogen en sindsdien woon ik dus bij haar.  Gelukkig woon ik er niet alleen. Ik trof er een hele fijne vriendin, slechts iets ouder dan ik. Ze heet Didi en is een Ocicat. Samen kunnen we het heel goed vinden. Na een tijdje werd Burmees Machi geboren en die bleef bij ons wonen. Zo gingen we van een duo naar een trio. Heel vaak liggen we met z’n drieën bij elkaar, lekker warm en gezellig. Vaak helpen we elkaar ook even met het wassen van lastig te bereiken plekjes. Als echte vriendinnen doe je dat tenslotte voor elkaar. We zijn zelfs zo dik bevriend met elkaar dat we ook samen voor onze kleintjes zorgen, ongeacht wie de moeder is. En binnenkort gaan we dat weer doen. Ik ben namelijk zwanger en verwacht eind maart mijn kleintjes. Ik ben blij met zulke fijne hulp. Het opvoeden van klein grut is al lastig genoeg. Een paar extra ogen of pootjes is dan ook meer dan welkom. Als het zo ver is, hoort u er vast wel meer over. Kopje van mij, Gledi |
Nederlandse Burmezen Club  Member of Ocicat Club Holland  |
© 2006-2025 Cattery Nimble Nymph - Alle rechten voorbehouden