AVONTUREN > ZOHRA`S DAGBOEK > WEEK 7
Zaterdag 15 juni 2002.
Eindelijk een geslaagde sprong genomen en op de tv-kast gekomen, alleen....ik wist niet hoe ik er af moest. Heb een poosje lopen vervelen en toen kwam m'n mens me er af tillen. Na een poosje er toch nog een keer opgesprongen, ook dit keer kon ik er niet af en moest m'n mens me helpen. Misschien is dit net zoiets als de klimwand. Naar boven gaat prima, maar naar beneden moet veel voorzichtiger.
Zondag 16 juni 2002.
Vandaag verdikkeme weer op de weegschaal. Ze kan toch wel zien dat ik gegroeid ben? Ben er in elk geval niet vanaf gevallen. Ik weeg nu 2250 gram, ik ben inderdaad weer gegroeid. Voor mij geen verrassing, maar goed. Eens kijken of ik straks gepast wraak kan nemen. Nadat ik weer op de tv-kast was gesprongen, een poging gedaan om er zelf af te komen. Ik zag m'n mens met Yottum vrijen en ondertussen moedigde ze me luidkeels aan. Met doodsverachting ben ik gesprongen en....het is gelukt.Vond het heel eng. Heb het daarna nog een paar keer geprobeerd, maar meestal mag m'n mens me komen redden. Gelukkig ligt er een fijn kussen, zodat even wachten geen probleem is. Meestal doe ik even zielig en dan komt m'n mens me aaitjes geven en me aanmoedigen. Heel handig, kan ik haar meteen als afstapje gebruiken.
Donderdag 20 juni 2002.
M'n mens kwam met allemaal foto's van mij thuis. Daar was ze best tevreden over. Dat begreep ik niet helemaal, maar het bleken de geschoten plaatjes te zijn die ze maakte, terwijl ze mij verblindde. Ik heb ze eens goed bestudeerd. Hoewel ze niet onaardig zijn, moet ze nog maar eens goed oefenen om mij GOED op zo'n plaatje te zetten. Hier en daar heb ik helemaal geen staart, mis ik een stuk van m'n poten en meer vandat soort gruwelen. Hoewel....misschien moet ik haar er toch maar om prijzen. Als ze moet oefenen moet ze weer foto's maken en mij dus meerdere keren verblinden. Nee, ik zal tevreden zijn, da's veel beter voor mij.
