AVONTUREN > MIRRE MET PENSIOEN?
Afgelopen december was een bewogen maand hier in huis. Onverwacht slecht nieuws gevolgd door het afscheid van een lieverd, gelukkig ook wat goed nieuws en daarnaast de gebruikelijke voorbereidingen op de afsluiting van het oude jaar. In diezelfde decembermaand werd Mirre gecastreerd. Na drie erg grote, maar vooral mooie nesten, vond ik dat zij haar pensioen meer dan verdiend had.
Mirre werd 's morgens vroeg nuchter bij de dierenarts afgeleverd. Aan het eind van de morgen kreeg ik een telefoontje van de assistente dat alles was goed gegaan en dat ik halverwege de middag mijn meisje weer kon komen ophalen, maar de dierenarts wilde vooraf nog wel even met me praten.
's Middags ging ik dus weer naar de praktijk om m'n meisje op te halen en voor een babbel met de dierenarts. Waarover zou dat in vredesnaam gaan? Daar kwam ik al snel achter. De dierenarts wilde me op het hart drukken dat mijn meisje hoog nodig op dieet moest. Ze woog wel 5 kilo! Ze was dus echt veel te zwaar.
Van alles wat ik van een gesprekje verwacht had, was dat wel zo ongeveer het laatste. Ik kon nog net voorkomen dat ik in de lach schoot.
Ze had mijn reactie niet verwacht en wist niet goed wat ze daarvan moest denken. Nam ik haar wel serieus? Ik kon haar gerust stellen, natuurlijk deed ik dat. Dat Mirre wat te zwaar was, wist ik en kon dat ook verklaren. Ze had in augustus een nestje gekregen en één van haar dochters was er nog. Mirre at zich dus een slag in de rondte om haar kinderen van veel en vooral voedzame melk te voorzien. Ook al was dat niet echt meer nodig. Ze is tenslotte een moederdier in hart en nieren. Daar komt bij dat Burmezen zwaarder zijn dan ze eruit zien. Iets wat m'n dierenarts nog niet echt wil geloven.
Al jaren worden mijn gecastreerde katten op een aangepast voedingspatroon gezet. Ze staan niet echt op dieet, maar omdat hun energie-huishouding minder calorieën nodig heeft, krijgen ze gewoon een beetje minder dan dat ze gewend waren. Geen enkel probleem. Dat was ik ook van plan geweest met Mirre. Tijdens ons gesprek kwamen de dierenarts en ik er achter dat we gewoon op één lijn zaten. Mirre zou echt gaan afvallen.
Ik kreeg m'n meisje dus gewoon mee naar huis, maar nog wel met een laatste waarschuwing. De operatiewond was onderhuids gehecht. Alleen de knoop zat boven op de huid. Zowel de dierenarts als ik kennen Mirre's voorliefde voor koordjes, touwtjes en knopen. Die heeft al voor enkele vervelende spoed trips naar de dierenarts gezorgd. Mocht die knoop sneuvelen en de wond open gaan staan, dan moest ik zo snel mogelijk bellen. Dan kon ze er nog wat aan doen.
Thuis bleek Mirre nog een beetje onvast op de poot, maar verder helemaal bij. Ze nestelde zich bij mij op schoot of in een mand voor de verwarming als mijn schoot even niet ter beschikking stond. 's Avonds at ze een paar brokjes mee, dronk af en toe een beetje water en verder hield ze zich rustig. In de mand werd ze omringd door zorgzame familieleden die haar lekker warm hielden en zorgvuldig schoon wasten.
De volgende morgen was ze weer helemaal zichzelf. Ze begroette met met vele knorretjes en een heleboel kopjes! Nadat iedereen had gegeten, wilde ik Mirre's buik even bekijken. Ze liet zich overhalen om even op haar rug te gaan liggen, zodat ik goed
zicht had. De buik was uiteraard glad geschoren, de wond keurig schoon en gehecht. Een knoop kon ik echter niet vinden.
De bovenste hechting was een heel klein beetje los gegaan, maar
dat mocht eigenlijk geen naam hebben. Blijkbaar hadden we die waarschuwing ook even aan de rest van de familie door moeten geven.
Het verdere herstel verliep voorspoedig en de wond is
keurig genezen. We konden ons dus rustig gaan concentreren op haar kleindochter Charo. Die mocht naar de kater, zodra de hormonen wakker werden. Aangezien dat hier op de een of andere manier meestal nogal moeizaam op gang komt, was het dus echt: rustig afwachten. Meer viel er niet te doen, dacht ik. Tot Mirre's hormonen mij verrasten.
Ze is nu eenmaal op en top een moedertje. Lief, zorgzaam en bij tijden streng (als het nodig is). Haar oudste dochter van ruim 3,5 jaar vindt het soms best lekker om nog even te doen alsof ze kitten is en dan probeert ze bij Mirre te sabbelen. Haar kleindochter van 21 maanden vindt dat ook heel prettig. Haar jongste dochter van 7 maanden vindt dat de normaalste zaak van de wereld. Met als gevolg dat je Mirre af en toe terug vond met een sabbelend (klein-) kind.
Wat me echter verbaasde was.... dat ze op een gegeven moment ook echt melk begon te produceren. En dat lieten die meiden zich geen twee keer zeggen. Mama / oma werd met grote regelmaat op haar zij geduwd, zodat het span naar hartenlust kon drinken.
En dan nog even een korte up-date:
* Deeba is (tot haar en mijn) grote tevredenheid hier blijven wonen.
* Mirre weegt inmiddels een keurige 4,2 kilo en dat vond de dierenarts erg fijn om te horen.
* Charo is nog steeds niet krols, wij wachten dus nog steeds.
Tot de volgende keer!
