Djavi, inmiddels ruim 12 jaar oud, is en blijft een heerlijke kater. Hij is groot, een tikkeltje te zwaar en dol op knuffelen. Als hij maar bij je kan liggen, is hij helemaal gelukkig. Het liefste parkeert hij al zijn kilo’s op je borst en buik. Als dat niet kan of mag, neemt hij zuchtend genoegen met tegen je aan liggen. Als er maar fysiek contact is. Hij wast ook nog steeds vol liefde en overgave je neus (en al het overige waar hij zijn tong overheen kan trekken). En nu de jaren wat meer gaan tellen (nee, hij is nog lang niet krakkemikkig), gaan er toch wat dingetjes meespelen.

Deze heer van middelbare leeftijd vol keurige manieren en ondeugende streken is met eten een ware schrokkop. Zodra hij een gevuld bakje onder zijn neus vindt, moet het leeg en het liefst zo snel mogelijk. Hij hapt en slikt tot het bakje leeg is en dat begon hem steeds minder goed te bekomen. Regelmatig gaf hij na korte tijd een deel of een volledige maaltijd op. Zonde natuurlijk, maar ook absoluut niet gezond. Dus ben ik maar eens gaan kijken of daar wat op te vinden was.

Het is niet de eerste keer dat ik met een schrokkende kat te maken heb. Er zijn reeds de nodige voerspeeltjes de revue gepasseerd. Brokjes in een wc rolletje of eierdoos. Een speelbal met een opening waar brokjes uitkomen door het rollen. Ze werken prima, maar helaas maar even. Door hun lichte gewicht werden de wc rolletjes opgepakt en zo leeg geschud. De eierdoos werd omgekieperd. En de bal werd tussen de kaken genomen. Hij heeft zo al een paar keer met zijn onderkaak klem gezeten. Dat was het dus allemaal niet.

Bij een kennis had ik een bord gezien met opstaande stukken. Handig ding en goed schoon te maken (ook niet onbelangrijk). Maar vrij klein voor twee… Djavi leeft samen met Mirre (net 12 en ook niet klein) en dan is een beetje ruimte natuurlijk wel prettig. Want hij mag dan een heer zijn, zijn eten deelt hij niet graag. Ik zocht dus wat verder en vond uiteindelijk een bord iets groter dan A4 formaat. Mooi zwaar, zodat het niet omgegooid of makkelijk versleept kon worden. Daarna kwam de grootste uitdaging… hoe zouden ze reageren op dat ding? Zouden ze er mee uit de voeten kunnen? En zouden ze het accepteren?

Het heeft uiteraard wat tijd gekost… flink wat pogingen en heel wat overredingskracht (waarbij hun maag meer gewicht in de schaal legde dan al mijn aanmoedigingen) alvorens ze er een succes van wisten te maken. Hun pootjes pasten precies tussen de pieken en golfjes. Dus poot op brokjes… trekken maar… en het eten lag voor het oprapen. Op die manier was het bord net zo snel leeg als destijds hun bakjes. Dat schoot dus niet op. Bovendien lieten ze de bekertjes met brokjes voor wat ze waren en ook de vierkantjes raakten ze niet aan.
Na wat prakkiseren had ik de oplossing gevonden en zette er een kunststof strip omheen. Zo konden de brokjes niet meer op de grond geveegd worden, maar moesten ze er echt voor werken. Gelukkig bleek dat niet al te moeilijk te zijn. Eten ging nu minder snel, maar lukte wel en dat was ook mijn bedoeling. Er bleek echter nog steeds een drempel te liggen bij de bekertjes en de vierkantjes. Naar die bekertjes zijn ze pas gaan kijken toen ik weigerde om brokjes op een andere plaats aan te bieden. Dat was even hard gelag voor ons alle drie. Ze moesten nu echt gaan hengelen. En dat bleek een kunst die ze zich nog meester moesten maken.

Mirre graaide en roerde wel, maar kreeg de brokjes er steeds niet uit. Djavi bleek daar uiteindelijk succesvoller in (grote poten?) al duurde het langer voor hij ermee begon. De schat bewees daarna wat een enorme lieverd hij is (en hoe gehaaid Mirre kan zijn). Ik heb ze meermaals samen bezig gezien: Djavi met succes brokjes uit de bekertjes hengelend en Mirre die ze opat. Inmiddels weten ze beide hoe ze zich moeten redden, al is de samenwerking nog steeds hartverwarmend om te zien.


De vierkantjes hebben ze nooit onder de knie gekregen. Ik vermoed dat ze te klein zijn voor hun formaat pootjes. Om frustratie te voorkomen, vul ik die niet meer.

Het laat maar weer zien dat ook op oudere leeftijd nog genoeg valt te leren. Ze zijn een enorme uitdaging aangegaan en er met succes uitgekomen. Ik ben reuze trots op m’n schatten.