AVONTUREN > ZOHRA`S DAGBOEK > WEEK 5
Zaterdag 1 juni 2002.
Na wat gerommeld te hebben in huis, vertrok m'n mens. Toen ze na een tijdje weer thuis kwam, rook ze vreemd. Ze bleek bij twee honden geweest te zijn. Quibus vertelde dat ze daar wel vaker kwam en dat de bazin van die honden ook wel eens hier kwam, maar nooit met honden. Dat vond ik een hele geruststelling.
Heb laten zien dat als ik wil, ik best een brave meid kan zijn. De gordijnen waren dicht vanwege de zon en ik wilde graag op de vensterbank. Dacht slim te zijn en op het aquarium te springen, m'n koppie achter het gordijn te duwen en dan zou ik over een plant heen op de vensterbank kunnen springen. Helaas voor mij lag Quibus op het aquarium, dus dat plan moest ik laten varen. Ik kon natuurlijk ook in het gordijn klimmen, zo een opening zoeken en er dan doorheen glippen, maar dan zou m'n mens weer boos worden. Dus heb ik lang nagedacht en vond toen een weg onder het gordijn door. Ik zet m'n pootjes tegen de vensterbank, buig m'n koppie onder het gordijn door, duw het met m'n rug naar achter en dan kan ik zo op de vensterbank klimmen. Knap hè?
Hoera, ik ben echt gegroeid, ik ben echt gegroeid, ja echt gegroeid. Het is me eindelijk gelukt om boven op het wandmeubel te komen. Heb er eens goed rondgekeken. Behalve dat je er een goed uitzicht en een lekker kussen hebt, is er eigenlijk weinig aan. Snap niet dat Yottum hier zo graag komt.
Woensdag 5 juni 2002.
Vandaag erg lang moeten wachten tot m'n mens thuis kwam, zelfs Yottum snapte er niets van. Toen ze eindelijk thuis was, hebben we haar eens even onder poten genomen. Ze bleek inkopen in de stad te hebben gedaan en daarna nog gewone boodschappen. Geen wonder dus dat wij ons grote zorgen maakten of onze brokken wel op tijd zouden verschijnen. Maar eens vriendelijk doch zeer dringend verzocht of ze dit soort zorgelijk gedrag wil laten of op z'n minst wil aankondigen. Wij willen tenslotte ook weten waar we aan toe zijn.
's Avonds vliegles genomen, was niet echt de bedoeling. Na het bereiken van de top van de andere kasten, dacht ik de tv-kast ook maar eens klein te krijgen. Ik ging er eens goed voor zitten, bereidde me goed voor, maakte de perfecte afzet en voor ik het wist hing ik aan m'n nagels aan het deurtje. M'n mens kon me nog net opvangen voor ik neerstortte. Ik had er geen rekening mee gehouden dat het deurtje kon bewegen en op het moment dat ik het raakte, zwiepte het weg. Daar ging m'n perfect berekende sprong. Die kast zal ik nog maar even laten voor wat het is. Dat ik er twee van de drie kan bereiken is voor nu even mooi genoeg.
