AVONTUREN > O.C.I. > AFWACHTEN....
Na het verschijnen van de vorige O.C.I. werd mijn Burmese poes krols en kwam de kater logeren. Ze hebben het samen erg gezellig en druk gehad. Helaas bleek na enige weken dat m'n meisje wéér niet zwanger was geworden. Dat was een behoorlijke teleurstelling. Uiteindelijk heb ik het besluit genomen dat deze poes verder door het leven zal gaan als kastraat. Ik wil graag en veel, maar niet ten koste van alles. Dan is het gezonder om afscheid te nemen van een droom, dan te blijven hopen tegen beter weten in.
Terwijl dit alles speelde, heb ik Lani de pil niet meer gegeven. Tot mijn verrassing werd ze na een maand al krols. Ze bezocht een prachtige chocolate kater, maar helaas zonder resultaat. Mogelijk was ze toch iets te vroeg afgereisd, want tijdens haar bezoek gedroeg ze zich niet meer krols.
Drie weken later was het weer raak. Toen hebben we ietsje langer gewacht om haar vervolgens met gierende hormonen naar de kater te brengen. In de auto zat ze relaxed om zich heen te kijken. Zodra we de snelweg verlieten, ging ze rechtop zitten en gaf een luide mauw. Ik prees haar met een glimlach en vertelde dat ze haar verloofde maar vast moest roepen dat ze eraan kwam. Dat heeft ze de volgende 10 minuten ook gedaan.
Zodra ze echter haar reismand uit mocht stappen en ze de kater zag staan op nog geen 50cm afstand, werd ze toch wat verlegen. Ze keek even om zich heen en verstopte zich daarna in de krabpaal. Dit tot grote teleurstelling van haar geliefde, die niet alleen niet bij haar kon, maar haar zo ook nog uit het oog verloor. Hij klom in het gaas, riep haar en gaf overal kopjes tegen, maar zij liet zich niet meer zien. Later die dag zijn ze alsnog bij elkaar gekomen en ze konden het meteen goed samen vinden. Diezelfde avond werd dan ook de eerste dekking al waargenomen.
Ik was een jaar lang bezig geweest om een kat zwanger te krijgen en had steeds weer een teleurstelling te verwerken gekregen. Daarom had ik zoiets van: eerst zien, dan geloven. Tot mijn grote verrassing nam ik na 17 dagen al vergrote en roze tepels bij Lani waar. Niet het knalroze wat ik gewend ben, maar duidelijk donkerder dan dat ze normaal zijn. Zou ze dan toch....? Ik kon en durfde het niet te geloven. Maar na 10 dagen was er niets veranderd en moest ik toch geloven dat ze werkelijk, ja echt, zwanger was. HOERA!!
De twijfel sloeg daarna echter toch weer toe. Want in de 4e-5e week kon ik nog niets aan haar merken. Qua gedrag was ze niets veranderd en ze nam ook niet toe in omvang.... Zou ze dan misschien schijnzwanger zijn? Het zou niet de eerste keer zijn dat ik mij verheugde op een nestje, om vervolgens na 7-8 weken vast te moeten stellen dat de betreffende poes helemaal niet zwanger bleek te zijn.
Gelukkig bracht de weegschaal uitkomst. Na vier weken (vermoedelijke) zwangerschap was ze ruim 300 gram aangekomen. Vervolgens kwam ze elke week ca. 200 gram aan. En na zes weken zwangerschap was het opeens, heel voorzichtig, te zien: er was een kleine bolling van haar buik ontstaan. De week daarop was het nog wat beter te zien. Ik was nu helemaal overtuigd: Lani was echt zwanger.
Met 7,5 week zwanger had ze een mooi rond buikje met vermoedelijk 2-4 kittens. De eerste voorbereidingen hadden we al getroffen voor de bevalling. De kist stond klaar en die had ze helemaal onderzocht. Niet dat ze erin ging liggen, daar was ze nog niet aan toe. Een weekje later moest nog even de was gedaan worden, zodat alle handdoeken, lakens en hoesjes schoon en fris waren. En zo kon het wachten beginnen.
Ze had een prachtige datum uitgezocht om kittens te krijgen: 26 december. Vanwege alle feestdagen en het weekeinde er vlak achteraan, had ik mijn dierenarts vast geïnformeerd. Gelukkig had hij met de feestdagen en het weekeinde erna dienst. Dat was een hele geruststelling. Mocht het dan nodig zijn, dan was er in no time hulp te krijgen. Ik keek er naar uit: eindelijk weer kittens in huis. Ik kon me niets mooiers bedenken.
Kerstmis kwam en ging voorbij en Lani was lief en aanhankelijk als altijd. In de vroege morgen van 27 december begon ze wat onrustig te worden. Na het ontbijt dacht ik snel even wat boodschappen te gaan doen, toen ik zag dat ze een flinke wee had. De plannen werden dus gewijzigd en ik zette alles klaar. Na een kleine 2 uur weeën kwam het eerste kitten: een tawny katertje van 86 gram. Na 20 minuten gevolgd door weer een katertje (blauw) van 108 gram. Gelukkig kreeg moeder even de kans om daarna op adem te komen. Ruim een uur later kwam nummer drie: wederom een katertje (tawny), nu van 66 gram. Weer 20 minuten later volgde het laatste kitten: een poesje (tawny) van 91 gram.
Met de geboorte van ieder kitten zag ik Lani groeien in haar nieuwe rol van moeder. Fantastisch om te zien. Nadat ze het laatste kitten had gewassen en ze op een schoon bed lag, krulde ze zich om haar kroost heen. Erg moe en erg trots. Ik was niet minder trots om m'n meisje en kon niet ophouden met kijken en genieten van wat ik zag.
Helaas bleek het poesje alleen maar gewicht te verliezen en zwakker te worden. Verder onderzoek wees uit dat het een gespleten verhemelte had. Nadat de dierenarts dit bevestigd had, hebben we haar in laten slapen. Liever een snelle, zachte dood dan langzaam weg te laten kwijnen. Zo kwam er een eind aan de euforie en werd ik weer met beide voeten op de grond gezet. Gelukkig is moeder nu veel rustiger en doen de jongens het goed. Hopelijk mag dat zo blijven.
