Die kleine wurmen ontwikkelen zich goed en groeien gestaag. Ook Lani's nieuwsgierigheid groeit. Als de kittens 3 weken oud zijn, stapt ze regelmatig even de kist binnen om te gaan kijken en even te snuffelen. Als ze naar haar toe kruipen, weet ze niet goed wat ze moet doen. Van zo heel dicht bij blijven ze nog best eng. Uiteindelijk verlaat ze de kist, voordat ze te dichtbij komen. Dan ontdekt ze dat de melk, waar ik één van de kittens mee bij voed, wel erg interessant ruikt. Natuurlijk mag ze, net als de andere katten, niet storen bij het eten en al helemaal niet aan de melk komen. Na een paar kleine tikjes ter herinnering, weet ze haar plaats. Tot ik klaar ben met het kitten. Dan stapt ze pardoes naar voren en wast alle gemorste melk van het kittensnoetje. Dat is natuurlijk erg fijn, want het kitten wordt met grote zorg schoon gepoetst. Tegelijkertijd weet ze zo, heel slim, toch het nodige lekkers te bemachtigen. Ik vind het prachtig om te zien hoe zorgzaam en voorzichtig ze is met de kleintjes. Het is ook een mooie oefening voor later, als ze zelf een keer een nestje mag krijgen. Ze zeggen ten slotte niet voor niets: oefening baart kunst. Enkele weken later weet ik even niet wat ik zie en lijk ik mijn woorden van net te moeten herroepen. Lani ligt bij de kittens in de kist. Ik dacht dat ze ze aan het wassen was, maar nu is ze duidelijk iets anders aan het doen. Vol overgave is ze bezig om – liefdevol – een kitten te slopen. Ze hapt erin, pakt het vast en rolt er mee heen en weer. Dat leek me niet helemaal de bedoeling. Zodra ik haar echter vraag om voorzichtig met de kleine te doen, laat ze hem dan ook los. Om even later weer vol overgave aan de gang te gaan. Het kitten geeft geen kik en wat blijkt? Zodra Lani hem los laat, draait hij zich naar haar toe om terug te happen en te graaien. Hij heeft er dus net zoveel plezier in als zij. M'n kleine meid wordt zo al echt groot, wat gaat de tijd toch snel. In m'n herinnering lijkt het nog maar gisteren dat ze geboren werd en moet je haar nu eens zien. Al volop aan het oefenen om straks een fantastische moeder te worden van – hopelijk – net zulke mooie baby's als ze zelf was. Ik kan haast niet wachten om dat mee te maken en met jullie te delen. Toch zullen we nog even geduld meten hebben, want het duurt nog wel even voor het zover is. Ze mag eerst rustig wat verder uitgroeien en volwassen worden. |
Nederlandse Burmezen Club Member of Ocicat Club Holland |