Don, 21 Nov 2024

  

Member of
Mundikat


Member of

AVONTUREN > MET PIJN IN 'T HART

Soms wil je niet zien wat er voor je ogen gebeurt, gewoon omdat je de waarheid even niet aan kan. Toch moest ik onder ogen zien dat mijn dierbare Charo zich niet lekker voelde. Dus nam ik haar mee naar de dierenarts voor een check-up. Die kon niets anders constateren dan een beginnende blaasontsteking. Met een antibioticakuurtje en een rotgevoel gingen we weer naar huis. Eenmaal thuis toch m'n ogen maar eens gebruikt en daarna werd me duidelijk dat Charo toch de nodige problemen ondervond met de rest van de kattenbende. Ze vond de kittens van haar moeder maar niets. Vanaf de eerste dag heeft ze tegen ze gebromd en geblazen. Toen ze mobiel werden en de kamer gingen verkennen, trok ze zich boven terug.

Toen Lani krols werd, was dat aanleiding voor vrijwel dagelijkse aanvaringen. De dames zijn niet bijzonder dol op elkaar, 't is bij tolereren gebleven. Maar Lani werd ouder, volwassener en haar hormonen gingen meespelen. Ze liet zich dus niet meer zomaar in een hoekje duwen, maar kwam op voor zichzelf. Op zich een goede ontwikkeling, alleen stond het resultaat me niet zo aan.

Vervolgens deed Bryn ook zijn duit in het zakje. Met z'n bijna 4 jaar en ruim 5 kg gedraagt hij zich nog steeds als een kitten en kan behoorlijk lomp zijn. De jonge meiden en de kittens vinden dat heerlijk. Charo niet, die gruwt daarvan. En omdat ze toch al niet zo lekker in haar velletje zat, werd ze een prachtig slachtoffer.

Ik heb dus mijn toekomstplannen voor haar overboord gegooid. Het enige juiste wat ik voor haar kon doen, was een nieuw thuis voor haar zoeken. Niet als kat alleen, want dat was niets voor haar. Wel met een aanzienlijk kleinere groep. Uiteindelijk hoopte ik haar samen met haar moeder in een heerlijk huishouden onder te kunnen brengen.

Nog vóór dat de beide dames gesteriliseerd waren, melden zich de eerste mensen al om ze te adopteren. Een ongelofelijke luxe. Ik had geen haast en kon alle tijd nemen om informatie uit te wisselen. Zo bleek het eerste stel dat zich meldde een druk huishouden te voeren, inclusief een jong kind en hond. Dat paste totaal niet bij het wat schuchtere karakter van mijn beide dames.

Vervolgens melde zich een pas gescheiden dame, die kattengezelschap miste. We maakte een afspraak om kennis te komen maken, maar ze is nooit gekomen en heeft ook niets meer van zich laten horen. Erg jammer en onbeleefd.

Daarna meldde zich een echtpaar, die dachten dat ze één van de dames als solo kat konden adopteren. Dat was echter niet de bedoeling. Jammer, maar we zouden beide verder zoeken. Zij naar een eenling, ik naar een ander thuis.
En toen kwam, in mijn ogen, het ideale paar. We spraken uitvoerig aan de telefoon, maakten een afspraak en ze kwamen op bezoek om kennis te maken. Eenmaal binnen werden ze overspoeld door een lawine van Burmezen. Alle 6 de kittens waren er nog en die wilden allemaal wel even kennis maken en kroelen. Zo ook een aantal van de volwassen katten. Zelfs Lani, niet echt gesteld op vreemde mensen, zat binnen de kortste keren tussen hen op de bank.


Phèdre vind het altijd wel leuk als er bezoek komt. Vooral van mannen. Kan ze zich heerlijk aanstellen bij hen op schoot. En maar gekroeld en aangehaald worden! Als de aandacht wat verslapt, springt ze van schoot, loopt een rondje, springt weer op schoot en dan begint alles weer van voren af aan.

Charo lag lekker te slapen in een stoel met haar dochter. Ze lag er zo lekker, dat ze het hele bezoek niet aankeek. Dus uiteindelijk haar even wakker gemaakt en op schoot gezet. Dat was niet verkeerd en verdraaid, die man kon toch lekker kriebelen bij haar oortjes! Ze genoot er zichtbaar van. Daarna sprong ze van schoot en ging weer op de stoel liggen.

Het bezoek wist niet zo goed wat ze daarvan moesten denken. Zou het bij hun thuis anders gaan? Ze wilden toch wel graag contact met de katten die ze in huis zouden nemen. Ze moesten er nog eens goed over nadenken. Een paar uur na hun vertrek ging de telefoon en kreeg ik te horen dat ze het niet aandurfden. Er was geen klik geweest. Heel jammer, vonden we allemaal. Ik zou dus weer moeten afwachten tot ik de juiste plek voor ze kon vinden.

Later die week ging weer de telefoon. Diezelfde mensen. Ze wilden nog eens praten. Ze kregen de katten niet uit het hoofd. Na een lang telefoongesprek spraken we opnieuw voor een bezoekje af. Ik zou de meisjes even boven op m'n slaapkamer zetten, zodat er echt één op één kennis gemaakt kon worden, zonder afleiding van de lawine kittens. En zo geschiedde.


Phèdre was het er absoluut niet mee eens dat ze boven zat. Ze blies en bromde naar haar dochter en naar ons. Ik heb haar dus weer snel naar beneden gelaten. Ondertussen wist Charo even niet hoe ze het had. Alleen op de kamer (is normaal een heerlijke, rustige en veilige plek)
met drie grote mensen....best eng. Maar toen iedereen eenmaal zat, durfde ze toch tevoorschijn te komen. Sterker nog, ze lag al heel snel te knuffelen en te kroelen. Zo'n mooi moment! Alle vraagtekens die er waren geweest, werden de deur uit geknuffeld. De klik was er nu heel duidelijk wel. En nog wel van twee kanten! Weer beneden ging het bezoek op de bank zitten, en Charo nestelde zich op schoot. Een beter teken dat het zo goed was, kon ik me niet bedenken. Dus een bakkie thee gezet en samen nog even lekker zitten kletsen en uiteraard veel informatie uitgewisseld.

Het spannendste moment is dan de verhuizing. Hoe gaat het, hoe verloopt de reis, hoe houden ze zich, hoe gaat het in hun nieuwe thuis.....? Binnen een paar uur kwamen de eerste berichtjes. Uiteraard waren ze wat schuw en onwennig, maar binnen een paar dagen waren waren ze thuis. Echt helemaal zichzelf, ontspannen, veilig en thuis!

Natuurlijk deed het afscheid pijn, vloeiden de tranen en vraag je je af of je echt wel de juiste keuze hebt gemaakt. Voor mijn gevoel gaf ik een paar stukjes van m'n hart weg. Da's echt niet gemakkelijk. Alle nog aanwezige katten trokken zich na het afscheid terug voor een lekker tukkie, dus het werd opeens wel erg stil en leek het huis zo leeg. Maar als je dan al het goede nieuws mag ontvangen en prachtige, sfeervolle plaatjes van m'n hartendiefjes, dan weet ik dat ik de juiste keuze hebt gemaakt voor hen en met de mensen die ze geadopteerd hebben.

Ik wens Anne, Paul, Phèdre en Charo een prachtig leven samen en dat gaat ook zeker lukken. Zoals de meiden nu zijn, zijn ze zichzelf. Zonder reserves en zo hoort het ook. Helaas voor mij was dat hier in huis niet mogelijk. Wat ben ik blij voor m'n schatjes en met deze lieve mensen.

Bevriende catteries

Alchymists

Brookside

Emibell

Niraja

Zebdaj

Member of
Nederlandse Burmezen Club


Member of
Ocicat Club
Holland