Zondag 14 augustus 2005.
Vanmorgen m'n mens weer gewekt door op haar oor te gaan liggen ronken. Ik vond dat ze wel lang genoeg geslapen had. Zohra had ook al een tijdje geprobeerd haar te wekken, maar zonder veel succes. Toen ze eindelijk haar ogen open deed, ben ik vlak bij d'r gaan zitten en heb haar eens stevig verteld dat ik vond dat ze vandaag de hele dag moest thuis blijven.
Dan konden wij onze schade inhalen, daar ze gisteren de hele dag weg was geweest. Dat vond ze geen probleem en toen ze opstond snapte ik waarom. Ze liep nou niet bepaald lekker en strompelde naar beneden. Ze bleek stijf van de spierpijn. Mooi, kon ze ook niet ver weglopen. Ze heeft wel woord gehouden. De hele dag heb ik, wanneer ik maar wilde, met haar kunnen knuffelen.

Maandag 15 augustus 2005.
Die nieuwe tanden zijn wel lastig hoor! Ze doen behoorlijk vervelend. Ik wilde dan ook niet eten vanmorgen. Daar was m'n mens het niet mee eens. Dus na wat aandringen van haar en ontwijken door mij, heeft ze andere brokjes gepakt. Die roken wel lekker, dus heb ik er daar wat van opgegeten.
Toen m'n mens 's avonds thuis kwam , dacht ik dat ze , net als altijd, meteen eten ging maken voor ons. Ze ging echter eerst een plas en wat diarree opruimen. Ze dacht dat die van mij waren, maar dat was echt niet zo. Ik doe alles keurig op de bak. Toch kreeg ik geen vlees over m'n brokken. Dat vond ik gemeen en heb niets gegeten. Daarna ontdekte m'n mens pas dat Robbyn ook niet at. Sterker nog, hij was niet eens naar z'n bakje gekomen. Ze is hem gaan zoeken en heeft hem meegenomen naar zijn bakje, maar eten wilde hij niet. Hij is voor het raam gaan liggen.
Later op de avond kwam Robbyn bij mij en m'n mens op schoot liggen. Dat was wel een beetje dringen. We lagen opeens met z'n vijven op m'n mens. Nog een geluk dat ze zo lang is. Quibus lag op haar onderbenen, Zohra op haar bovenbenen, Thia op haar schouder en Rob en ik op haar buik.

Donderdag 18 augustus 2005.
Eindelijk schijnt de zon weer, dus we konden weer naar buiten. Als ik het warm krijg, ga ik onder een struik of in de schaduw liggen. Toen de zon weg was, heb ik met Robbyn wedstrijdjes hardlopen gedaan. Van achter uit de tuin, de tuin door, de keuken door, de woonkamer door, de trap op, boven met een ruime draai de bocht nemen, de trap weer af, de woonkamer door, de keuken door en de tuin weer in. M'n mens vond ons net een kudde olifanten. Volgens mij maken zulke grote beesten toch heel wat meer herrie dan wij ooit kunnen maken.

Vrijdag 19 augustus 2005.
Ik kan van m'n mens geen hoogte krijgen. Eerst loopt ze een week te klagen dat ik niet genoeg eet naar d'r zin. Vindt je het gek met doorkomende tanden? Nou ben ik eindelijk m'n babytanden kwijt en nu loopt ze te klagen dat ze zo graag een tandje van me gehouden had. Ze kan me 't rambam krijgen. Ik kan eindelijk weer gewoon eten en heb geen pijn meer in m'n bek. Dat is me toch heel wat meer waard.