|
Het leven van een Ocicat bij de redactie valt over het algemeen reuze mee. Je checkt eens een e-mailtje, bekijkt wat foto's en inspireert je mens tot het schrijven van verhaaltjes. Die moet je natuurlijk wel even nalezen om te zien of het allemaal klopt. Als dat het geval is, geef je haar tevreden een kopje. Dat levert meestal wel een paar knuffels op, een zucht van opluchting en de klus is weer geklaard.
 Voor ik er erg in heb wordt de camera op statief geplaatst, komt m'n mens me halen en krijg ik spulletjes om en op m'n lijf bevestigd. Ik ben er helemaal confuus van. Dat lijkt ze wel handig te vinden, want de camera knipt maar door. Nou ja, het is ook zo weer voorbij. Dan mag alles weer uit en af. Er volgen dikke zoenen en heerlijke knuffels. Zo zou ik (bijna, maar niet helemaal) nog wel een keer voor de camera willen gaan zitten. Vervolgens neemt m'n mens de foto's mee naar de computer. Daar bestuderen we ze samen. Sommige gooien we weg. Die zien er niet uit. Anderen zijn wel aardig en enkele zijn echt mooi geworden. We zijn het er samen helemaal over eens. Wéér een klus geklaard, denk ik nog. Maar nee, m'n mens gaat druk aan 't werk. Eén van de foto's (de allermooiste dus) begint ze te bewerken. Hier en daar een randje eraf, dan de kleurtjes controleren. Klaar? Nee dus. Nu gaat ze andere plaatjes zoeken. Eentje van een kerstboom vinden we al gauw. Daarna zoekt ze een mooie achtergrond. Het zoeken duurt nu wat langer, maar dan vinden we een mooie. Dan wil ze een raam, zodat je er door naar buiten kan kijken. Ik snap er niets meer van, maar blijf nieuwsgierig meekijken. Als ze ook die gevonden heeft, blijkt ze nog niet klaar te zijn. Nu moet ze nog wat kerstballen hebben. Nou die zijn er zat. Rooie, gouden, groene, zilveren, blauwe.... Ja, laten we blauwe nemen, dat kleurt er mooi bij. Dan begint ze alle plaatjes samen te combineren tot één geheel. Ze is er bar druk mee en ik mag niet te veel storen. Wordt ze chagrijnig van. Na hard werken is ze eindelijk klaar. Als ik het resultaat zie, ben ik trots. Trots op m'n mens, omdat ze iets heel moois gemaakt heeft. En natuurlijk ook trots op mezelf. Ik heb tenslotte geholpen en zeg nou zelf, sta ik er niet prachtig op?  Ik wens jullie allemaal een hele fijne Kerst en het allerbeste voor het nieuwe jaar. Pas goed op ons en jezelf als je met vuurwerk aan de gang gaat. Enne.... niet vergeten dat we met z'n allen met Pasen een feest gaan vieren in Apeldoorn. Jullie komen toch ook? Ik ben er ook bij!! Prrrrrrrr, Lani. |
Nederlandse Burmezen Club  Member of Ocicat Club Holland  |
