|
Na een weekje wachten, kondigde op woensdagmiddag 24 juni de bevalling zich aan. Phèdre had al duidelijk weeën, maar van persweeën was nog geen sprake. Dus gewoon elk half uur even gekeken hoe het met haar was. De ene keer lag ze languit te soezen, de andere keer liep ze heen en weer. Ze had geen rust in d'r lijf, maar dat was niet zo gek. 's Avonds rond 9 uur rende ze opeens langs en dook de kraamdoos in. Ze bleek een kitten in haar bek te hebben. “Oké, geen paniek! Alles is onder handbereik. Nu gewoon wachten op het tweede kitten.... Eerder lag ze met Robbyn in een mandje. Even kijken hoe het er daar uitziet.” Daar bleek ook een kitten te liggen. Dus het gauw opgepakt en mee naar de moeder genomen.
 Tijdens de bevalling had Djavi weer trouw en zorgzaam op de kindjes gepast. Hij is werkelijk een verschrikkelijk lieve schat. Hij moest even slikken, maar had er verder geen moeite mee dat de kleintjes nu bij hun moeder werden gelegd. De kersverse oma, Mirre, dacht eindelijk weer klein grut te hebben om te verzorgen. Ook zij probeerde zich om de kleintjes heen te krullen. Helaas ging ze daarbij zeer regelmatig tussen moeder en kinderen in liggen. Dat vond zij geen probleem. Phèdre en ik hadden daar andere gedachten over. Om te voorkomen dat Mirre zich al te veel opdrong, maar voornamelijk om moeder en kinderen de tijd en de gelegenheid te geven aan elkaar te wennen, verhuisde het kersverse gezin mee naar boven. De rest van de bende zou zich nog een nachtje alleen moeten zien te redden. Dat werkte uitstekend. Mirre begon langzaam te snappen dat dit niet háár kindjes waren en liet de voornaamste zorg over aan haar dochter. Hoewel de bevalling voorspoedig was verlopen, Phèdre zich ontplooide als uitstekende moeder en de rest van de bende zich vrijwel probleemloos aanpaste aan de nieuwe situatie, kregen we het toch een periode zwaar te verduren. Phèdre had last van stuwing in de achterste twee tepels. Die werden zo dik en hard, dat de kittens daar niet konden drinken. Massages, warmtecompressen, twee bezoekjes van de dierenarts en een langwerkende antibioticum-injectie voorkwamen een melkklierontsteking. Helaas kwam er geen melk meer uit, dus bleven er nog 6 tepels over voor de kittens om aan te drinken.  Dit alles gebeurde in een periode dat de temperaturen opliepen richting het tropische. Warmte is goed voor zulke kleintjes, maar dit was niet meer gezond. De twee kleinsten kwamen dan ook in de problemen. Op het moment dat ik de allerkleinste wilde gaan bijvoeden, vond ik hem dood in de doos. Na het verdriet dat daarop volgde, ben ik de andere kruimel met een spuitje gaan bijvoeden. Hij leek het de ene keer heel goed te doen, de andere keer verloor hij weer gewicht. Na ruim een week overleed ook deze dappere strijder. Ik zal niet proberen te vertellen wat er door me heen ging in de vorm van verdriet, frustratie, teleurstelling en wanhoop. Het is niet te beschrijven. Gelukkig heb ik van vele lieve mensen heel lieve mailtjes, kaartjes en telefoontjes gekregen om me te steunen en me een hart onder de riem te steken. Het was alsof ik op een gure winterdag een warme mantel omgehangen kreeg. Dat hielp me om al het gebeurde een plaatsje te geven en me weer te concentreren op de overgebleven 5 kittens en hun moeder. Het vijftal groeide goed en ontwikkelde zich al snel van wurmpjes in rondkruipende minipoema's. Voor ik er erg in had, leek de doos waar ze in woonden al weer te klein te worden. Ze konden nog nauwelijks goed lopen of ze wilden de wereld al gaan verkennen. Het liefste al búiten de doos. Phèdre werd daar nogal zenuwachtig van. Ze begon plaatsten te zoeken waar ze de kinderen veilig kon neerleggen. Ze vond er ook enkele. Helaas voor mij was dat o.a. achter een kast op de grond. Zie ze daar eerst maar eens te vinden (als ze geen piep geven) en zie ze er dan maar eens achter vandaan te krijgen. Uiteindelijk bracht de bench uitkomst. Daarin konden ze buiten de doos rondwandelen, zonder weg te kunnen. Phèdre was er erg mee in haar nopjes. Natuurlijk was dat slechts een tijdelijke oplossing.  Zodra ik een vrije dag had, maakte ik van acrylglas en scharnieren een soort box. Zo kon ik een vierkante meter afzetten. Toen het klaar was, verhuisde moeder en kinderen naar beneden. Phètje vond het maar niks en liep druk heen en weer, ondertussen haar kroost roepend dat gewoon in de doos zat rond te kijken. Toen ze er achterkwam dat er geen enkel gevaar dreigde, ging ze naar haar kittens toe om ze te laten drinken. Daarna kondigde zich nog een onvoorzien probleempje aan. De katten bleken het acrylglas niet te zien. Ze liepen er gewoon tegenaan om vervolgens verbaasd hun kop te schudden. Een randje glasfolie op ooghoogte en een witte strip op bovenkant losten alles op. Af en toe deden de kleintjes al een plas buiten de doos. Het werd dan ook tijd voor de introductie van de kattenbak. Nu nog even aangeven waar ze die voor moesten gebruiken. Binnen een week hadden de slimmerds het door. Naast moedermelk werden babybrokjes en vlees geïntroduceerd en al gauw werd daar goed van gegeten. En zo werden de kleintjes al behoorlijk groot. Hoe beweeglijker de kittens werden, hoe meer ruimte ze kregen om rond te lopen. Al gauw hadden ze bijna een derde van de woonkamer tot hun beschikking. Daar vermaakten ze zich uitstekend. Phèdre vond het erg moeilijk om te accepteren dat haar kroost zo vrij rond liep. Vooral ook dat ze ze niet meer in één oogopslag allemaal kon zien. Toch wende ze stap voor stap aan de vrijheid van haar kinderen. Door de kittens eerst een half uurtje, dan een uurtje en vervolgens enkele uren “los” te laten in de hele kamer, kreeg ze ook daarin de tijd om te wennen. Toen de afscheiding werd weggehaald, bleek er dan ook geen reden meer voor paniekgedrag. Twee weken later wisten ze zich met het grootste gemak en veel vastberadenheid ook al over de 70 cm hoge afscheiding naar de achterkamer te werken. Ze klommen er even snel over heen als ik ze terug kon zetten. Die afscheiding was dus nutteloos geworden en kon verdwijnen. En zo maakten ze zich ook meester van de achterkamer.  Dat had voor de volwassen katten enkele nadelen. Vooral Zohra en Robbyn trokken zich er graag terug om er in alle rust een tukkie te doen. Zónder dat er één of meerdere kittens aan hun staarten bungelden. Maar in de achterkamer zit ook het raam dat ze toegang tot de tuin kan verschaffen. Met vijf ronddarrende kruimels bleef het raam dus voornamelijk dicht. Tenzij ze zich toevallig allemaal tegelijk in de woonkamer op hielden. Dan kon de kamerdeur snel gesloten worden, zodat de katten even lekker naar buiten konden. Binnen de kortste keren hadden de kleintjes dat door en was het niet zo eenvoudig meer om de deur te sluiten met het jonge grut aan de ene kant en de ouderen aan de andere kant. Ook even een kitten door een kiertje naar de andere kant van de deur schuiven bleek niet eenvoudig. Er stond er vrijwel altijd wel één klaar om van de gelegenheid gebruik te maken en door de kier de kamer weer binnen te glippen. Uiteindelijk was het dan ook zo ver dat ik een keuze moest gaan maken welke van de meisjes hier zou blijven wonen. Van begin af aan had ik een voorkeur uitgesproken voor een rode dochter. Maar je moet altijd maar afwachten wat er geboren mag worden en hoe ze zich ontwikkelen. Het rode poesje had ik dus voor mezelf gereserveerd met één van de crème poesjes als reserve. Kiezen bleek allerminst eenvoudig. Qua bouw, vachttekening en karakter zaten ze verschrikkelijk dicht bij elkaar. Waar de ene hier een pluspuntje had, had de andere er daar één. Ook bij de minpuntjes gingen ze vrijwel gelijk op. De optelsom van alle plusjes en minnetjes bracht ook geen duidelijkheid. Dus toen maar een heel weekeinde lang de dames geobserveerd in hun gedragingen. Daaruit bleek dat de ene net iets rustiger en iets minder dominant aanwezig was dan de andere. Het lag echt dicht bij elkaar, maar er bleek toch verschil in te zitten. Gezien de samenstelling van mijn kattenbende met al hun verschillende karakters heb ik gekozen voor de iets rustiger dame in spé. Gelukkig bleek dit ook nog het rode kitten te zijn. Haar naam is Charo en ik hoop dat we samen een mooie toekomst tegemoet mogen gaan. We houden u op de hoogte!  |
Nederlandse Burmezen Club  Member of Ocicat Club Holland  |
© 2006-2024 Cattery Nimble Nymph - Alle rechten voorbehouden