Don, 21 Nov 2024

  

Member of
Mundikat


Member of

AVONTUREN > MISS AAMI

Soms moet een mens iets geks doen in z'n leven, al is het maar één keer... Onder dat mom ben ik dit jaar een avontuur gestart dat hopelijk vlak voor de kerst eindelijk tot ontknoping zal komen.

Zo'n vijf jaar geleden legde ik contact met een dame aan de andere kant van de wereld. We stuurden elkaar berichtjes, deelden op die manier in lief en leed. Dat ging over van alles én natuurlijk over Burmezen. Een ras dat ons beide dierbaar is, dat al jaren een rol speelt in ons leven en dat we beide fokken. Ik vroeg haar op een gegeven moment om raad betreffende een kitten van een andere fokker, maar wel van haar lijnen. Was het kitten goed genoeg voor de fok? In mijn ogen was het niet een bijzonder mooi kitten, maar foto's kunnen erg lastig zijn wat dat betreft. Het kitten 'had' echter iets dat me aantrok.

Na wat over en weer praten volgde de conclusie dat het kitten op dat moment middelmatig was en de toekomst het hoogst waarschijnlijk niet zou laten uitgroeien tot een prachtige 'zwaan'. Dus.... dat kitten zou niet naar deze kant van de wereld verhuizen. Omdat we het nu toch over kittens hadden en over gekke dingen doen... rolde het spreekwoordelijke balletje nog een stukje door. Wat als er bij mijn vriendin een mooi kitten geboren zou worden? Zou ik daar dan interesse in hebben? Tja, daar hoefde ik niet lang over na te denken. Het antwoord was daarop volmondig JA.

De tijd schreed voort en er werd een nestje geboren. De kittens leken veel belovend. Ik dacht dus mij te kunnen verheugen. Wat er vervolgens precies gebeurde, werd me niet duidelijk, maar de kittens werden ziek en een aantal overleden. Een trieste zaak, maar als fokker weet je dat zoiets kan gebeuren. Enige tijd later werd er weer een nestje geboren. Tussen dat kleine grut zat slechts één poesje. Het bleek in de ogen van de fokker niet goed genoeg van kwaliteit te zijn en zou dus niet de fok in gaan. Jammer, maar helaas. Daarna bleef het op het gebied van kittens even stil.

Op 21 april kreeg ik een foto opgestuurd met de vraag of ik blij zou zijn met zo'n kitten. De vraag overviel me volledig. Ik had geen bericht gekregen dat er weer kittens waren geboren en nu zou er plots een meisje voor me zijn? Ik wist werkelijk even niet wat ik zeggen moest. Na enig gestamel wist ik slecht iets uit te brengen als: Wow, yes, happy. Dat bleek genoeg: als ik haar wilde, was ze voor mij. Haar naam zou Amethist worden. Een mond vol voor zo'n kleine meid. We hebben het dus maar snel afgekort naar Aami (je spreekt het uit als Amy) wat toepasselijk 'geliefd of bemind' betekent.

Als enig kitten geboren, miste ze het een en ander aan speelmogelijkheden en opvoeding. Bij een andere moederpoes was een week later ook een solo-kitten geboren en zodra de meisjes oud genoeg waren, werden ze samen gebracht en groeiden ze op als zusjes. Ze groeiden goed, ontwikkelden zich naar verwachting en langzaam aan begon de realiteit tot me door te dringen dat er straks een nieuw huisgenootje zou komen.

Hoogste tijd dus om te kijken hoe we die dierbare schat naar deze kant van de globe zouden kunnen krijgen. Het liefste ging ik haar zelf halen en ik wilde haar op de terugweg met me mee in de cabine laten vliegen. De ene na de andere vliegtuigmaatschappij heb ik aangeschreven, maar geen van hen stond tijdens de vlucht toe dat er dieren in de cabine mee reisden. Dat vond ik vreemd, omdat ik enkele maatschappijen ken die dat wel degelijk toestaan. Maar daarbij ging het voornamelijk om Europese vluchten.

Uiteindelijk kwamen we er samen achter dat de Australische wetgeving het niet toestaat dat dieren in de cabine het land uitreizen. Dat haalde definitief een streep door die rekening. Aami zou dus tussendeks moeten vliegen... met ongeacht welke maatschappij ik zou kiezen. Dat was natuurlijk een behoorlijke tegenvaller, maar opende ook een paar nieuwe mogelijkheden. Zo was ik nu vrij om te kiezen wanneer ik mijn vriendin wilde bezoeken en hoefde de kleine niet perse mee terug op dezelfde vlucht, al had dat natuurlijk wel mijn voorkeur.


Na veel vijven en zessen vond ik een maatschappij die binnen 24 uur van Amsterdam naar Australië vloog en nog redelijk betaalbaar was ook. Vervolgens een paspoort geregeld, het ticket geboekt en een visum aangevraagd. Maar daarmee was ik er nog niet. Als ik Aami naar Nederland wilde laten vliegen, moest ik dat via een transportbureau voor dieren doen. Daarvan zijn er verschillende. Gelukkig wist mijn vriendin een betrouwbare, welke we vroegen de reis te organiseren.

In oktober was het zover. Ik vertrok halverwege de middag van Schiphol en kwam, na een vlucht van vele uren, halverwege de avond lokale tijd aan in Australië. Ik heb een fantastische vakantie gehad. Mijn vriendin bleek een begenadigd gids, liet veel zien en wist veel te vertellen. Het was Down Under aanvang lente, dus heerlijke temperaturen tussen de 23 en 35 graden. In korte tijd hebben we bijna 3000 km rondgereisd en voor ik het wist was het weer tijd voor de terugreis. Omdat Aami nog geen rabiës enting had gekregen, zou ze niet mee terug vliegen, maar een paar weken later alsnog vertrekken.

Door hectiek op het thuisfront, kon ze niet eind november komen, maar spraken we af voor begin december. Op het werk regelde ik wat extra vrije dagen. Tevens vroeg ik een vriend (die al vaker een katje geïmporteerd had) om met me mee te gaan naar Schiphol. Samen weet je meer en ervaring is te mooi om geen gebruik van te maken. De week voor haar aankomst was alles paraat. Maar de dag vóór ze zou vliegen kwam het verbazingwekkende en verwarrende bericht dat er iets mis was met de vlucht. Naar alle kanten werd met beschuldigende vingers gewezen, maar duidelijkheid bleef enige tijd uit.

Uiteindelijk bleek er een vlucht te zijn geboekt van ruim 32 uur. Het VCK (de luchtvaartagent die mijn meisje zou inklaren) stelt het belang van het reizende dier voorop en weigerde toestemming te geven voor deze enorm lange vlucht. Voor mij volkomen logisch en terecht. Over deze enorme blunder heb ik mij enorm opgewonden, maar uiteraard was daar op korte termijn niks meer aan te doen. Afgesproken werd dat ze een week later alsnog zou overvliegen, dit keer met een vlucht van 'normale' lengte, hetgeen al meer dan lang genoeg is. Het duurt nog enkele dagen voor zij vertrekt en nog een dag langer voor ik haar kan gaan halen. Maar ik hoop van harte dat ik tegen de kerst deze kleine meid in mijn huis mag verwelkomen. Wordt vervolgd.

Bevriende catteries

Alchymists

Brookside

Emibell

Niraja

Zebdaj

Member of
Nederlandse Burmezen Club


Member of
Ocicat Club
Holland