|
Na de nodige strubbelingen kwam dan toch het bericht door: de vlucht was goedgekeurd en Aami zou eindelijk, eindelijk naar Nederland komen. Haar fokker zou haar naar het vervoersbedrijf in Adelaide brengen, alwaar er vervolgens voor gezorgd zou worden dat zij op tijd met het juiste vliegtuig naar Amsterdam zou vertrekken. Maar ze zou niet alleen reizen.... Tijdens mijn verblijf bij mijn vriendin maakte ik ook kennis met Aami's pleegzusje Sylva. Slechts ietsje jonger, maar al wel een behoorlijk stuk groter. Qua uiterlijk – naar mijn smaak – iets minder mooi dan Aami, maar ze heeft de meest fantastische barnsteenkleurige ogen. En ze is een nog grotere knuffelkont dan Aami.
 Op 15 december 2015 stapten de meisjes het vervoerskrat in voor hun lange reis. Ze zouden van Adelaide naar Kuala Lumpur in Maleisië vliegen en vandaar, na een korte pauze, door naar Amsterdam. Op 16 december, aan het eind van de ochtend kreeg ik telefoon van het VCK. De meisjes waren veilig geland en uit het vliegtuig gehaald. Een dierenarts zou ze nog nakijken om te zien of ze in orde waren. Het papierwerk zou ook nog wat tijd vragen. Dus zo rond de klok van twee uur kon ik ze op komen halen. In opperbeste stemming belde ik mijn vriend, die even later met de auto voor kwam rijden. Ook mijn vriendin in Australië liet ik rap weten dat de meisjes er waren, door een direnarts gecheckt zouden worden en ik spoedig naar het vliegveld zou reizen om ze te gaan halen. Het kon me nu opeens niet vlug genoeg gaan. 'Gewapend' met een grote stapel papieren (reisdocumenten, gezondheidsverklaringen, exportpapieren, vaccinatiebewijzen, e.d), en dikke plaid om op te liggen, een fles met feliway-spray, de nodige spanning en 'vol-verwachting-klopt-ons-hart' kwamen we op het kantoor van VCK aan. Inchecken aan de balie, papieren ondertekenen, rekening betalen en 10 minuten later werd ik dan eindelijk herenigd met de meisjes. Ze waren redelijk rustig, maar uiteraard gespannen. De natte handdoek en dito kranten haalde ik uit hun vervoerskrat. Deed de plaid – vers bespoten met feliway – erin en nam er daarna even de tijd voor om met de meisjes te babbelen en te kroelen. Dat werd duidelijk door ze op prijs gesteld. Vervolgens zijn we vlug in de auto gestapt om de laatste lange kilometers naar huis af te leggen.  Daar had ik 2 benches aan elkaar gekoppeld. Voorzien van alle benodigdheden en gemakken, zodat ze even rustig konden wennen. Maar ook, zodat mijn bende kon wennen aan de meisjes. Uiteraard werd er gebromd, geblazen en lelijk gedaan. Maar met behulp van o.a. de feliway-spray hoopte ik een en ander toch in goede banen te leiden. De ene kat blies, gromde en trok zich boven terug, de ander kwam zich al rap even voorstellen om weg gehoond te worden. Een derde negeerde het allemaal en ging zijn eigen gang. Het was af en toe een waar circus. Na enige tijd werd ook het eerste bezoek ontvangen. Naast de ohhh's en ahhh's vanwege hun lekkere bekkies.... klonken dezelfde kreten vanwege hun hoge aaibaarheid en hun zeer gewillig uitgedeelde knuffels. En dat leverde meteen ook een paar prachtige foto-momentjes op.  
|
Nederlandse Burmezen Club  Member of Ocicat Club Holland  |
